Είναι κάποτε ο άνεμος που σκορπίζει σκέψεις, το φως που σβήνει τις σκιές, το νερό που εξατμίζεται από τον φόβο της νύχτας >>> Είναι ακόμη ο εαυτός, το ασύμμετρο εγώ, οι αντικατοπτρισμοί του στο κοίλο του παρόντος >>> Η βόλτα στα πλακόστρωτα της μεσαιωνικής πόλης είναι γνώριμη αλλά κρύβει εκπλήξεις >>> Τα παλιά μεταλλικά φανάρια φωτίζουν τους τοίχους από πωρόλιθο και την προσδοκία της φαντασίας να μετουσιωθεί >>> Σ' αυτά τα καντούνια δεν θα εμφανιστεί άξαφνα κατάκοπος ο ιππότης >>> Οι πληγές του δεν έχουν αίματα, δεν βογκάει. Αλλά κρύβεται >>> Το "βλέμμα", μου γράφει η ποιήτρια, αποκαλύπτει την αλήθεια που όλοι δεν επιθυμούν... >>> Είν' ό,τι ορίζει μοιραία τη ρότα στον χρόνο που μας έχει διατεθεί, στον χώρο που μετράμε με τα δικά μας βήματα >>> (Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, σημειωτέον, ύστερα από το γύρισμα τεσσάρων εποχών) >>> Στις επάλξεις του κάστρου, ωστόσο, οι φιγούρες του παρελθόντος μετακινούνται >>> Σκύβω, δεξιά-αριστερά, για να τις προλάβω. Μάταια >>> Παιχνιδίσματα από κιμωλία ή σημάδια; >>> Κάποιες διάτες σε πρώιμα ιταλικά, σπαθιά που λιανίζονται στην πέτρα, νευρικά βήματα στα σκαλοπάτια, προσευχές ανδρών και ψιθυρισμένα ερωτικά τάματα >>> Μα και περπατώντας γύρω από τον άλλο λόφο -φωτισμένος ακόμη, σχεδόν πια ξημερώματα- οι κουβέντες λιγοστεύουν και γεννούν σκιρτήματα >>> Είναι η έπαρση της Ιστορίας, όπως ίσως και η παραζάλη των συναισθημάτων >>> Μια καμπάνα μακρινή, όμοια με αντίλαλο ή συνεύρεση σωμάτων >>> Η πόλη ξυπνάει >>> Τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν με κόπο, κι αχόρταγα >>> Πώς αλλιώς να το πω όταν οι λέξεις έχουν χαθεί στο μονήρες παρόν; >>> Κι όμως, η γοργόνα ακούγεται - το τραγούδι της είναι απαλό, σχεδόν αχνό, σαν ανάδευμα της άμμου στον βυθό >>> Την αποτυπώνω όσο καλύτερα μπορώ με αυτοσχέδια παλέττα και λίγα χρώματα από τον ορίζοντα >>> (Τότε θαυμάζω περισσότερο την πέτρα του ήλιου...) >>> Γράφω στη γοργόνα τον στίχο, της τον στέλνω γραμμένο σε ύφασμα >>> Αυτό το πλάσμα δεν φανερώνεται συχνά, ούτε που το θυμάμαι άλλοτε μέσα στα πελάγη >>> Η δίψα, η αγωνία, η έκσταση της σφαγής, ξεχνιούνται αυτοστιγμεί >>> Εκεί κάτω, στο νησί με τους φοίνικες και τα δροσερά απογεύματα, τους μακαρίτες (i fu Mattia Pascal), και τις ελπίδες χαραγμένες στα απάνεμα βράχια, η σιωπή στραφταλίζει στα κύματα της Εσπερίας...
Commenti