Και το ξάφνιασμα της ματιάς, τυχαία, σε εκδοτικό κατάλογο... Η αναγκαία αντιπαραβολή με τα παρελθόντα της ποίησης, την παράδοση και την εντρύφηση των προηγούμενων στιγμών, συντηρεί τη δημιουργία. Ή έστω θέλουν να πιστεύουν αυτή τη φιλοδοξία οι εναργείς, οι σιωπηλοί και κρυφοί όπως θα έλεγε με αυστηρό ύφος ο Ε.Χ.Γονατάς. Για τους υπολοίπους ισχύει το μέτρο στη σκέψη και την έκφραση, ο αυτοπροσδιορισμός μεταξύ παραδεδεγμένων πλαισίων ή, το άηθες, για κάποιους άλλους (τιμητές ή τιμωμένους) η εναλλαγή στους θώκους. Τίποτε χειρότερο δηλαδή - οι μονοκρατορίες παρέρχονται παρά την προσπάθεια των απέλπιδων. Η ποίηση μένει αλώβητη. Τα πρόσωπα ξεχνιούνται ή αγνοούνται. Κι ο κύριος Ρεμπό αναλαμβάνει τα περαιτέρω (από τον "Κατάλογο 23" της Στιγμής - Φεβρουάριος 2007) στις διευκρινίσεις:
-Κι ο Ποιητής διηγείται πως, με τη μαρμαρυγή των άστρων,
έρχεσαι νύχτα για να βρεις τ' άνθη που είχες συνάξει,
και πως την είδε στα νερά, μες στα μακριά της πέπλα
αναπαυμένη, να πλέει σαν μέγα κρίνο, τη λευκή Οφηλία.
[Κι όπου Οφηλία, με ερωτικό πρόσημο, η προσωπική αφιέρωση στην προσωπική Μούσα...]
Commenti