Χωρίς σχόλια: Λαμπρή

Το Πάσχα είναι ανάμνηση, είναι παιδική προσδοκία, είναι μακρινό βίωμα >>> γεννάει την ανάγκη της επανάληψης ενώ σπανιότερα, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται ελάχιστα εφικτή η μικρή ψευδαίσθηση της κατάνυξης κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα >>> Η γιαγιά η Μαραντίνα έβαφε τα αβγά, άσπριζε τα καντούνια γύρω από το σπίτι με κάθετες γραμμές και ενδιάμεσες απεικονίσεις λουλουδιών (όσο δηλαδή επέτρεπε ο ασβέστης να καλλιτεχνίσει πάνω στο πλακόστρωτο) >>> μαζεύονταν οι γυναίκες από το σόι (Μπιζαίοι, Γαϊταναίοι, Μαρανταίοι και Βασιλοπουλαίοι) για να φτιάξουν χειροποίητες μακαρούνες αλλά και χυλοπίττες που τις άπλωναν σε ταψιά πάνω στα κεραμίδια >>> Γελούσαν, φώναζαν ή σιγοψιθύριζαν όταν κουτσομπόλευαν σε μια διάλεκτο που δεν καταλάβαινα καλά... >>> Αλλά η μυρωδιά ήταν μεθυστική όπως αναδυόταν από τα ζυμαρικά και τα ντοματίνια που τα ξέραιναν μέσα σε τούλια επίσης στα κεραμίδια >>> Το εικονοστάσι προκαλούσε δέος στη γωνιά που ήταν τοποθετημένο εδώ κι ενάμιση αιώνα (το είχε βάλει σαν γούρι εκεί, η πεθερά της προγιαγιάς μου της Κατερίνας, όταν χτίστηκε το σπίτι...) >>> Οι μικρές καμπάνες είναι χυμένες από βενετσιάνο μάστορα. Τις έφτιαξε για να κουδουνίζουν τόσο για τους ορθόδοξους όσο και για τους καθολικούς της Κορώνης >>> Το μαρμάρινο λιοντάρι με τις φτερούγες βρίσκεται πεσμένο ανάμεσα στις πευκοβελόνες. Είναι όμορφο, έστω κι αν λαβωμένο >>> Ο έρωτας μοιάζει με το λιοντάρι: αρκεί να το αναζητήσεις και να το αγγίξεις προσεκτικά >>> Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε... αρχινάει ο ποιητής >>> Το ουράνιο τόξο παραμένει ίδιο, στο ίδιο σημείο, κλείνοντας την ουρά του πάνω από το κάστρο >>> Γιατί φέτος έβρεξε πολύ >>> και βγήκε δύο φορές...