Χωρίς σχόλια / Senza commenti

Η αργή επαναφορά της άνοιξης υπενθυμίζει την αλήθεια >>> το σώμα όπως κι ο νους, ο χρόνος της επώασης και της γέννησης... >>> O ερωδιός στεκόταν σε μια ξέρα, έξω από το λιμάνι της ταπεινής καστροπολιτείας >>> είναι ο πρώτος ταξιδιώτης, αποκαμωμένος, από το μακρύ ταξίδι της Μεσογείου >>> προτού τον ακολουθήσει το υπόλοιπο κοπάδι, μαζί με τα χελιδόνια, τις αγριόπαπιες, τα φλαμίνγκο >>> Ενώ, το ανέμελο ζευγάρι των δελφινιών πέρασε κάτω από τη σκιά του μεγάλου προμαχώνα, αδιαφορώντας για την παρουσία του καϊκιού >>> Ο θεός που πρέπει να καλέσεις είναι ο έρωτας, γράφει το φερώνυμο μήνυμα. Εχει δίκιο, αναπνέω τη συμβουλή >>> Το ταξίδι, όσο σύντομο κι αν είναι, αξίζει για τον παλμό του >>> όπως στη μικρή Λευκάδα, τη Santa Maura, την πολύφερνη: με αποχρώσεις του γκρίζου, του γαλάζιου και το κόκκινου της Εσπερίας >>> όμοιες οι αποχρώσεις στις αγιογραφίες του πιο ζεστού ναού που άνοιξε την πόρτα της περισυλλογής, ίσως και της κάθαρσης >>> Παρόμοια ακούγονται οι βυζαντινές ευχές από χείλη αγνά, ανόθευτα. Ο παπα-Φραγκούλης στέκεται στην είσοδο με περήφανη κορμοστασιά >>> Ως όφειλε, υπό συνθήκες, ο κόσμος που περιτριγυρίζει ζαλιστικά την ποιητική τέχνη: οι πρόχειροι, οι κίβδηλοι, οι ανίκανοι, οι λάτρεις της φωνασκίας και οι ματαίως περιφερόμενοι >>> Αντιστρόφως ανάλογες πραγματικότητες >>> Απόψε διαβάζοντας ξανά την Πέτρα του Ηλιου του Octavio Paz, με αφορμή, η εμπειρία αποκτά νέα, χαρωπή διάσταση: εκεί ελλοχεύει η πίστη και η δύναμη για το δυαδικό αύριο >>> Ευτυχώς, όπως γράφει η Τζένη Μαστοράκη: "Δραπετεύω μέσ' από τις λέξεις / που δεν είπα / Εγκαταλείπομαι / στις ώρες που πιο πολύ αγάπησα / Αυτή η σιγή δεν έχει τέλος..." >>> Μέσα στον θόρυβο της επικαιρότητας τα φώτα σβήνουν για να θυμίσουν τη γοητεία των παλιών κεριών >>> στους δρόμους θα προλάβουν να μυρίσουν οι νεραντζιές >>> τα βλέμματα θα συναντηθούν πάλι >>> Ολοι το γνωρίζουν - ο ουρανός δεν χρειάζεται μάσκες >>> Ερώτηση-εμμονή: Υπάρχει, όντως, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης;