Ποιητές και ποιητές

Πολλά λέγονται ερήμην της ποίησης. Οι ποιητές ο μ ι λ ο ύ ν περισσότερο από ποτέ άλλοτε για τον ποιητικό τους κόσμο αντιστρόφως ανάλογα με την επιδίωξη να πλουτίσουν αυτόν τον κόσμο με την καλλιτεχνία τους. (Τούτο δεν είναι καθολικό φαινόμενο, βεβαίως). Το ζητούμενο εστιάζεται στο τι ξ έ ρ ο υ μ ε για την ποίηση: είναι ακριβώς το ίδιο ερώτημα που υποβάλλεται από τις αποχρώσεις του ουρανού, την έξη στις γεύσεις, την απιστία και το πάθος, το ψεύδος που αποκαλύπτεται στη σιωπή υπέρ αληθείας...

Ευτυχώς, η ελπίδα δυναμώνει από νέες εκδοτικές απόπειρες που αφορούν την έκδοση ποίησης - μολονότι δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμη η έναρξη της σειράς από άριστο γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας, ο οποίος επιμελείται την επιλογή των ποιητών, την αισθητική των εξωφύλλων και των τυπογραφικών δοκιμίων, της διακίνησης, της προβολής. Η σειρά αναμένεται να κάνει χαροποιό αίσθηση...

Αρκετοί δηλώνουν ποιητές. Οσο περισσότερο κάποιοι κ ο μ ψ ε ύ ο ν τ α ι τους νέους Παλαμάδες τόσο χειρότερο αδιέξοδο συναντούν. Γελοιοποιούνται (συνήθως από καθέδρας...). Επιπλέον, κάτι που δεν λέγεται στους εκκολαπτόμενους ποιητές είναι η συνειδητοποίηση του εγχειρήματος ως πράξη επικίνδυνη και ως αναγνώριση κατοπινή...

Ανάμεσα σ' αυτά, ένα ποίημα του παλιού συναδέλφου-δημοσιογράφου, Γιώργου Δουατζή, με συγκίνηση και υπόμνηση για τον Τάσο Λειβαδίτη. Ιδού:

Μνήμη Τάσου Λειβαδίτη

Και μούλεγες δάσκαλε

«δεν θα πλαγιάζεις για να γυρίσει η μέρα

αν δεν έχει γραφεί αυτό το κάθε μέρα ένα ποίημα»

και κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί

και το αφήνω όπως πάντα με σημάδια

ψυχής, ερώτων, πεταγμάτων

αλλά τώρα που έφυγες οριστικά

πού να σου λέω

ότι χάθηκαν πολλά ποιήματα

και γύρισαν μέρες πολλές

χωρίς μολύβια

χωρίς χαρτιά

με τη ματιά στον ουρανό

και κείνα τα ποιήματα δε γράφηκαν ποτέ

και θέλω να μου πεις αλήθεια δάσκαλε

χάθηκαν μαζί τους οι μέρες ή αυτά

διότι κάθε που ξυπνάω

νιώθω να χρειάζομαι όλο και περισσότερο

εκείνο το μοναδικό

«κάθε μέρα ένα ποίημα»

κι έτσι κύλησαν οι αιώνες και

νάμαστε πάλι οι δυο μαζί

να μετράμε μέρες και ποιήματα

να ζωντανεύουμε λευκά χαρτιά

για νάχουν αγάπη κι ομορφιά οι άνθρωποι

και να ζεσταίνονται τις κρύες νύχτες του χειμώνα

ήσυχοι,

αφού κάποιοι άλλοι τραγούδησαν

κι απόψε για λογαριασμό τους

πληρώνοντας το προαιώνιο χρέος

που θα εκκρεμεί και την επόμενη, την κάθε

των ανθρώπων νύχτα.