Χωρίς λόγια / Senza parole

Foto: Silio D'Aprile (Giugno 2007, isole greche)

Αυτό που αποκαλείται "γιορτές" κάθε Δεκέμβριο είναι τόσο μακρινό, όπως οι αναμνήσεις από μια γλώσσα που οι ήχοι της έχουν εγχαραχθεί στο υποσυνείδητό μου αλλά ποτέ ξανά δεν θα τη μιλήσω >>> Ισως διότι αξίζει να την κρατήσω σαν παλιό μυστικό ή ν' αποφύγω τις "προφητείες", που έλεγε ο Apollinaire, για γυναίκες αγαπημένες και πια ξεχασμένες >>> Οι σελίδες γεμίζουν από λέξεις αδύναμες αλλ' εξουσιαστικές (ας μην το ξεχνούν αυτό όσοι δεν υποκύπτουν) >>> Ευτυχώς η παρηγορία της γραφής, δηλαδή της δημιουργίας, ελλοχεύει παντού: στο νέο τεύχος του περιοδικού, στα ποιήματα που θα εκδώσουν οι φίλοι, στο βιβλίο που συντίθεται >>> Με ερωτά κάποιος με αγωνία διατυπωμένη σε κάθε φράση του - ποιο είναι το νόημα της συγγραφής, πώς ορίζεται η ευδαιμονία και η κορύφωση, τι είναι ο πόνος και η γέννα ή ο πόνος και ο χαμός; >>> Απαντώ με λόγια του Cesare Pavese: e' un piacere distendersi nuda sull'erba gia' calda / e cercare con gli occhi socchiusi le grandi colline / che sormontano i pioppi e mi vedono nuda / e nessuno di la' se ne accorge... (σε πρόχειρη -της στιγμής- ελληνική απόδοση: είναι απόλαυση να στέκεσαι γυμνή στο ζεστό χορτάρι / να ψάχνεις με το βλέμμα λαγαρό τους πελώριους λόφους / που ξεπηδούν πιο ψηλά από τις λεύκες και με βλέπουν γυμνή / και κανένας από 'κει πέρα δεν το καταλαβαίνει...) >>> Ο νοών νοείτω, όπως πάντοτε >>> Σαν τα βραβεία -προβλεπτά- που μοιράζονται αφειδώς και απροσκόπτως >>> Αλίμονο, η συνταγή δεν αλλάζει. Ολοι με τη σειρά, όλοι, θα λάβουν τα δέοντα... >>> Οχι πάντως το λογοτεχνικό περιεχόμενο μα τα λογοτεχνίζοντα πρόσωπα (με ή χωρίς όνομα ή ψευδώνυμο) >>> Το πιο πολύτιμο ετούτων των πολύβουων και θυελλωδών ημέρων - ένα βλέμμα μετά τη βροχή, μια φωνή θερμή, αληθινή, και τα πεταχτά φιλιά σε μάγουλα δροσερά >>> Στο βάθος του ορίζοντα >>> Με ορατό, αναπάντεχα, το τελείωμα του ουράνιου τόξου >>> L'arco baleno di Mediterraneo somiglia alle preghiere infantili, come l'amore della donna velata, come sempre le poesie spalancate in un largo silenzio... >>> (Auguri e complimenti a Federica per le nozze di bordo!)

-----

ecco, si tratta di cosa buona, senza versi: Guardava su nella finestra, nascosto tra il buio e la luna. Sui ciottoli scuri crescevano storie di cavalieri e di draghi, di fabbri e di tessitori. Lì, nel silenzio, ogni nuovo suono avrebbe colpito come uno sparo. Poi, là nella finestra, qualcuno spense la luce. E l'angelo di pietra, leggero, se ne volò via verso un segreto [ http://notedibordo.blogspot.com/2007/11/segreto.html]