Χωρίς σχόλια / Senza commenti

Foto di Silio D'Aprile

Τα πρόσωπα εναλλάσσονται στην οθόνη - δεν έχει σημασία εάν σε τηλεόραση, ηλεκτρονικό υπολογιστή, κινητό τηλέφωνο. Κανένας δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν, πώς υπάρχουν, γιατί αναπνέουν εκεί >>> Οι επόμενες γιορτινές ημέρες μοιάζουν με παιδικό εφιάλτη. Το ξαναλένε οι ποιητές >>> Ο Αρτίρ Ρεμπό στο "Δώμα" του Θεάτρου του Νέου Κόσμου έχει το άρωμα της πραγματικής ποίησης. Δεν χρειάζονται μεγαλύτερες ρουφηξιές για τα πνευμόνια. Ούτε κάποιο ψυχόδραμα ν' αναλυθεί >>> Φύγαμε σχεδόν τρέχοντας, οι δυο μας, για να προλάβουμε τη ζωή εκεί έξω. Δεν χαιρετήσαμε κανέναν. Αγένεια ή ανάγκη απομόνωσης; >>> Τέτοια ερωτήματα μού ξεφυτρώνουν σε κάθε βήμα, σε γιορτή είτε "πάρτι" είτε εκδήλωση με λογοτεχνικό περιεχόμενο αυτές τις ημέρες. Για ποιον λόγο μαζεύονται όλοι αυτοί στα μπαρ; >>> "Aπό το βάθος του κάθε πορτρέτου ακτινοβολεί το πνεύμα, η ψυχή...", κατά τον Βελάσκεθ >>> Ενώ, δίπλα μου ο Γκιγιόμ Απολινέρ "βλέπει" μέσα στο νερό τη Λορελάη >>> Οπως εγώ, που ξεχωρίζω την ωραία αγαπημένη μέσα στο πλήθος >>> Ο ακέφαλος ίππος του καλλιτέχνη εντυπωσιάζει και τρομάζει >>> Το ποίημα γράφεται >>> Ο πόλεμος μαίνεται τριγύρω >>> Η πρασινάδα πυκνώνει στην κορυφή του λόφου >>> Θυμήθηκα την Παναγία της Καρμήλου. Στο τέμπλο της τα ξεχασμένα δάκρυα, οι κρυφές χάρες, η πρώτη προσευχή μετά από χρόνια >>> Στο βάθος του ορίζοντα υπάρχει η γραμμή του φωτός, ένα λαμπάδιασμα ελπίδας ή καταστροφής. Διαλέγω...