Τοπίο φθινοπώρου

Στην πραγματικότητα κανένας δεν μπορεί να πληγώσει τα αισθήματά μας >>> Το άκουσμα ενός βιολοντσέλλου ανατρέπει τη σιωπή >>> Οπως οι στίχοι ενός ποιήματος, το ζωγραφικό παραλήρημα στον καμβά, το άρωμα μιας γυναικείας ράχης >>> Θαύμασα τον "Μυστικό Δείπνο" του ανατολικογερμανού Volker Stelzmann σε γκαλερί της Φρανκφούρτης πριν από μερικές ημέρες, μίσησα την ιδιοτέλεια παλιών φίλων, θαύμασα τη θέρμη ενός κρυφού βλέμματος την ώρα της βροχής μετά τη βόλτα μου στο κάστρο, μίσησα τη φλυαρία και τα χαμόγελα που δεν γεμίζουν -αυτόν τον καιρό- κανένα από τα κενά >>> Τα έχει πει νωρίτερα ο ποιητής από την Αλεξάνδρεια: Αλλά εμείς της Τέχνης / κάποτε μ' ένταση του νου, και βέβαια μόνο / για λίγην ώρα, δημιουργούμενη ηδονήν / η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει >>> Ενώ, ο άλλος υπάλληλος ποιητής, εκεί στη Λισαβόνα, συνέχιζε: Καθώς σκέφτεται ακόμη, η λαγνεία που δεν είναι πια / παρά ανάμνηση λαγνείας, ξαναζεί κι αρπάζει / τις αισθήσεις του, η σάρκα του ξυπνά / κι όλα γίνονται πάλι σαν πρώτα >>> Η σιωπή, ωστόσο, μπορεί ν' ανατρέψει κάθε ήχο από βιολοντσέλλο >>> Οπως ο άνεμος, παντοδύναμος και διεγερτικός, μπορεί μεν να ξεριζώσει το ψηλό δέντρο αλλά ποτέ δεν θα καταφέρει να ανοίξει έναν δικό σου φάκελο.