Passa ai contenuti principali
Πολιτικό σχόλιο: σύνταξη στα 70;...
Η γενιά των "τριαντάρηδων" (αυτή στην οποία ανήκει κι ο υπογράφων) γνωρίζει ότι η συνταξιοδότηση είναι άπιαστο όνειρο. Ωστόσο, όσον αφορά τον επαγγελματικό κλάδο των δημοσιογράφων, είναι σαφής η κυβερνητική επιδίωξη για "κλοπή" του ταμείου που με τόσο μεγάλες-επώδυνες εισφορές συνδράμουν ό-λ-ο-ι οι συνάδελφοι. Η απεργία των ΜΜΕ, αρχής γενομένης από την Τρίτη 27 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (πατήστε εδώ) αντικατοπτρίζει όχι μόνον τον προβληματισμό και το αδιέξοδο του συγκεκριμένου κλάδου αλλά κυρίως τη διαμορφούμενη κοινωνική πραγματικότητα της αμέσως επόμενης δεκαετίας. Η φωτογραφία-σχόλιο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο αυτές τις ημέρες, πείθει. Οπως και το σύντομο σχόλιο του Γιώργου Κιούση στην "Ελευθεροτυπία" της Παρασκευής (πατήστε εδώ), απέναντι στον παλαιό συνάδελφο Θόδωρο Ρουσόπουλο, δηλώνει την άλλη πλευρά της δημοσιογραφικής αλήθειας...
Η γενιά των "τριαντάρηδων" (αυτή στην οποία ανήκει κι ο υπογράφων) γνωρίζει ότι η συνταξιοδότηση είναι άπιαστο όνειρο. Ωστόσο, όσον αφορά τον επαγγελματικό κλάδο των δημοσιογράφων, είναι σαφής η κυβερνητική επιδίωξη για "κλοπή" του ταμείου που με τόσο μεγάλες-επώδυνες εισφορές συνδράμουν ό-λ-ο-ι οι συνάδελφοι. Η απεργία των ΜΜΕ, αρχής γενομένης από την Τρίτη 27 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (πατήστε εδώ) αντικατοπτρίζει όχι μόνον τον προβληματισμό και το αδιέξοδο του συγκεκριμένου κλάδου αλλά κυρίως τη διαμορφούμενη κοινωνική πραγματικότητα της αμέσως επόμενης δεκαετίας. Η φωτογραφία-σχόλιο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο αυτές τις ημέρες, πείθει. Οπως και το σύντομο σχόλιο του Γιώργου Κιούση στην "Ελευθεροτυπία" της Παρασκευής (πατήστε εδώ), απέναντι στον παλαιό συνάδελφο Θόδωρο Ρουσόπουλο, δηλώνει την άλλη πλευρά της δημοσιογραφικής αλήθειας...
Commenti
Οταν λοιπον το κενο και το κουφιο εχει εγκαθιδρυθει εδω και καιρο,με τη συνεργεια μας αναμεσα μας,απο τη κεφαλη μεχρι κατω,θα επρεπε να αναμενουμε πως η καταδικη μας θα ηταν να μη πειθουμε για την επερχομενη πονηρια...
Αλλά ως ασφαλισμένος ανήκω στους "μετά το 1993 ΙΚΑ". (Σαν είδος ανθρωποειδούς ακούγεται.) Συγκεκριμένα μήνες μόλις μετά το 1993, ξεκίνησα τα ένσημά μου. Δηλαδή κοντά στα 29. Εργαζόμουν από πολύ πιο πριν. Αλλά στο γνωστό παντελώς "μαύρο". Φυσικό είναι αυτό. Δεν μ' ενδιέφεραν τα χρήματα στα 24. Μ' ενδιέφερε μόνο αυτό που μάθαινα εκεί όπου εργαζόμουν.
Την "σύνταξη" την θεωρούσα κάτι που δεν ανήκει στο δικό μου πλανήτη αλλά σε κάποιον άλλον. Σχετικά μίζερο μάλιστα...
Όλο το παραπάνω, επίσης, ισχύει ως αντίληψη και για πάρα πάρα πολλούς, τολμώ να πω.
Συνεχίζω τώρα.
Ήρθαν όμως τα 40, πέρασαν κιόλας λίγο, κι άρχισαν να εμφανίζονται πράγματα κυρίως ψυχολογικά παρά σωματικά.
Όπως "Παιδιά... δε μπορεί να δουλεύω 898.787.651 ώρες το 24ωρο για τόσο λίγα..." ή και "Παιδιά... θα πρέπει να περιμένω τη γαμωσύνταξη του κωλοκράτους, δηλαδή λεφτά πείνας, για να ησυχάσω;"
Παρόλα αυτά, έκανα πίσω. Γιατί όλοι (ή οι περισσότεροι έστω) τόσα παίρνουν και με τόσα θα συνταξιοδοτηθούν οπότε "δε μας χέζεις ρε επαναστάτη των Εξαρχείων..."
Κι έτσι ξαφνικά, (κι όχι απαραίτητα όπως θα μπαίνει η άνοιξη), άρχισαν να εμφανίζονται 5 μ' 6 προβλήματα καθημερινής υγείας. Κι ήρθα σ' επαφή με το ΕΣΥ. (Σα συνεδρία ψυχοθεραπείας ακούγεται. Κάτι σαν "εδώ, παρέα με τον πόνο που μόνο ο ορός με τα 3000 mg αντιβίωσης ή και κορτιζόνης κατά περίπτωση θα τον ξαποστείλει, με τον παππού στο διπλανό κρεβάτι να πεθαίνει, θα συναντήσεις το alter ego σου, το ΕΣΥ. Τον ΕΣΥ.)
Εκεί, ήρθε και η σύνταξη. Δεν είναι άσκημη η σύνταξη. Είναι ηλικιωμένη κυρία. Δεν μοιάζει στη μαμά μου απαραίτητα αλλά την ηλικία της κοντά την έχει. Και δεν διαμαρτύρεται για τίποτε. Και παρέα με τον ΕΣΥ, τουλάχιστον, μα τουλάχιστον, παρόλη την ασκήμια και τη βρώμα της παντόφλας, μ' έκανε να νιώσω ασφάλεια και ζέστη.
Έτσι άρχισα να τα φροντίζω όλα αυτά. Να είμαι μαζί τους. Δεν τα κάνω παρέα βέβαια αλλά τα κοκολάρω συχνά μη και μου πάθουν τίποτε και μ΄αφήσουν χωρίς να με περιμένουν εκεί γύρω στα 60. Κοινωνικό Κράτος τα λένε, κι ο καιρός περνά.
Και ξαφνικά, (ξανά), ήρθε ένας χονδρός κύριος, ο κ. Δήθεν Σήμερα! Κι άρχισε να τα μασάει! ΚΑΙ αυτά!
Ε βγάλτε τη 17Ν από τη φυλακή ρε παιδιά μπας και δούμε άσπρη μέρα!!
χωρίς ταμεία επισκέψεων(γιά τα λοιπά το "βουλώνω"απλά, δεν υπάρχουν και λόγια)με την μικρή εμπειρία μου..εξαιρετική η φωτογραφία που παραθέσατε έναντι οιουδήποτε σχολίου..