Ποίημα του Jules Supervielle, κοντσέρτο του Luigi Boccherini

Ενα ακόμη ποίημα του Jules Supervielle που μου άρεσε διαβάζοντάς το απόψε - με μουσική υπόκρουση, εν προκειμένω, το Concerto notturno in G major, Op 38 no. 4, G. 470 του Luigi Boccherini:

Η παιδική μου ηλικία θα 'θελε να τρέξει μες στο σπίτι

Μα τρέχει, κάνει την παλιά της φασαρία,

Κινείται χωρίς να κινείται, χαμογελά χωρίς χαμόγελο,

Πετιέται πάνω, γυρίζει κι όλ' αυτά ασάλευτη

Και ασταθής συνάμα.

Ανεμος είν' οι αναμνήσεις, επινοούν τα σύννεφα.

[μετάφραση: Ντενίζ Ανδριτσάνου, στην έκδοση Jules Supervielle, Ποιήματα, εκδόσεις Printa - Ποίηση για πάντα, 2007]

Commenti

Unknown ha detto…
"[...],επινοούν τα σύννεφα"

τα ουδέτερα, έτσι, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ανάγνωση και ως υποκείμενα και ως αντικείμενα.

η ομορφιά της ανάγνωσης (και) της ποίησης.

καλή σου μέρα, βασίλη.
piece de resistance ha detto…
(...)αποκρυπτογραφιση, απαντώ ωραίο,
οι αναμνησεις έχουν άλλη δίεισδυση στα όνειρα κι άλλη στα σύννεφα,αν επινοούν τα σύννεφα,χρωματίζουν τα όνειρα,όχι πάντα με το χρώμα που εχεις φανταστει για αυτο ίσως ξαφνιάζουν τον ύπνο,καλο η μουσική υπόκρουση επίσης
SILIO D'APRILE ha detto…
D.A.>>>Αυτός είναι ο μαγικός ρόλος της ποίησης, εάν αυτό μπορεί να ειπωθεί απερίφραστα και πειστικά σήμερα...
PdR>>>Οι αναμνήσεις είναι δώρο.
Anonimo ha detto…
υπέροχο είναι! μεστό και απόλυτα πλούσιο ως απλό. Δεν τόν ήξερα, τι καλά που έκανες και το ανέβασες! καλή μέρα (μερα που είναι)