Ενα ακόμη ποίημα του Jules Supervielle που μου άρεσε διαβάζοντάς το απόψε - με μουσική υπόκρουση, εν προκειμένω, το Concerto notturno in G major, Op 38 no. 4, G. 470 του Luigi Boccherini:
Η παιδική μου ηλικία θα 'θελε να τρέξει μες στο σπίτι
Μα τρέχει, κάνει την παλιά της φασαρία,
Κινείται χωρίς να κινείται, χαμογελά χωρίς χαμόγελο,
Πετιέται πάνω, γυρίζει κι όλ' αυτά ασάλευτη
Και ασταθής συνάμα.
Ανεμος είν' οι αναμνήσεις, επινοούν τα σύννεφα.
[μετάφραση: Ντενίζ Ανδριτσάνου, στην έκδοση Jules Supervielle, Ποιήματα, εκδόσεις Printa - Ποίηση για πάντα, 2007]
Commenti
τα ουδέτερα, έτσι, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ανάγνωση και ως υποκείμενα και ως αντικείμενα.
η ομορφιά της ανάγνωσης (και) της ποίησης.
καλή σου μέρα, βασίλη.
οι αναμνησεις έχουν άλλη δίεισδυση στα όνειρα κι άλλη στα σύννεφα,αν επινοούν τα σύννεφα,χρωματίζουν τα όνειρα,όχι πάντα με το χρώμα που εχεις φανταστει για αυτο ίσως ξαφνιάζουν τον ύπνο,καλο η μουσική υπόκρουση επίσης
PdR>>>Οι αναμνήσεις είναι δώρο.