Ακούγοντας τη Σαβίνα Γιαννάτου στον νέο της δίσκο «Μουσική δωματίων» (Lyra) γίνεται αμέσως αντιληπτή η επιδίωξή της για μια διαφορετική προσέγγιση του ποιητικού λόγου μέσα από νότες. Στα 18 κομμάτια που προτείνονται εδώ, υπάρχει η αίσθηση της ισορροπίας: δεν πρόκειται για μουσική επένδυση σε στίχους, αλλά για «συνομιλία» ανάμεσα σε ολοκληρωμένες ηχητικές συνθέσεις και ποιήματα με συγκεκριμένη αισθητική και σύμβολα.
Η Σαβίνα Γιαννάτου διαθέτει την απαιτούμενη εμπειρία, τόσο ως συνθέτις όσο και ως ερμηνεύτρια, ώστε ν' αποφύγει την εύκολη -αν και συνήθως αμφίβολη στο αποτέλεσμα- δοκιμή μελοποίησης ποιημάτων. Το εγχείρημά της, αν και παρακινδυνευμένο, είναι γοητευτικό ως ακρόασμα.
Ο Τάκης Σινόπουλος, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ο Γιώργης Παυλόπουλος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Ομάρ Καγιάμ, όπως ακόμη το «Ασμα ασμάτων» του Σολομώντος, αποκτούν μια άλλη υπόσταση μέσα από τις συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιώργου Μουζάκη, του Γιάννη Αγγελάκα και του Μιχάλη Σιγανίδη. Σ' όλα αυτά συμβάλλει και η φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου, που προσεγγίζει τα ποιήματα με λεπτότητα, λιτή και απέριττη ερμηνεία, ενισχύοντας την άποψη ότι η ποίηση τείνει προς τη μουσική (Τζορτζ Στάινερ) και, αντιστρόφως, ότι η μουσική διεισδύει στην ποίηση «για να επιτύχει τη μέγιστη ένταση της ύπαρξής της».
Δεδομένου ότι η ποίηση αναγκαστικά λέει πάντοτε κάτι, αλλά «βασανίζεται» για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να το πει, στην προκειμένη περίπτωση η μουσική συνεισφέρει ουσιαστικά -δίνει τα δικά της χρώματα στους στίχους, τους προσανατολίζει διαφορετικά, τους παραμορφώνει για να δημιουργήσει καινούργια νοήματα. Οι ήχοι από βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και ακορντεόν συνοδεύουν τη φωνή της, δίνοντας την παρόρμηση για μια νέα αναζήτηση και αναγνωστική απόλαυση των ποιητών. Περισσότερο όμως, υπενθυμίζοντας ότι ο χώρος ανάμεσα στις λέξεις, εκεί που βλασταίνει η ποίηση, επιτρέπεται να γεμίζει με ήχους και σιωπές, δηλαδή φαντασία.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/10/2007
Commenti