Απομεινάρια μιας στιγμής: Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας

Κοιτάζω φωτογραφίες ανταρτών, απ' αυτές που έχουν απομείνει και διασωθεί σε αρχεία ιδιωτών ή φορέων, κι αναλογίζομαι τον αντίκτυπο εκείνης της αλαφιασμένης πραγματικότητας (λέγεται και ιστορική στιγμή) >>> Τις προάλλες συναντήθηκα με ανθρώπους που έζησαν στο "πετσί" τους μερικές από τις συνέπειες του Ελληνικού Εμφυλίου. Η συζήτηση με απόγονο επώνυμου, κορυφαίου στελέχους του ΚΚΕ, που είχε συγκεκριμένο ρόλο αλλά και κατάληξη στο πλαίσιο του λεγόμενου "Δεύτερου Αντάρτικού", επανέφερε στη συνείδησή μου τους αγώνες πίστης, ιδέας, ανάγκης που δεν ολοκληρώνονται αλλ' αφήνουν ένα γκρίζο στίγμα στο αυριανό φως >>> Ανακαλώντας τους δικούς μου προγόνους, εκείνους τους ανώνυμους πολεμιστές του ΕΛΑΣ, κατοπινά απαξιωμένους από την κοινωνική και ιδεολογική πορεία του χώρου και του χρόνου, μελαγχολώ >>> ("Αγέρωχοι παρέλασαν τούτοι οι νικημένοι") >>> Τούτη η συναίσθηση χαρακτηρίζεται αφελής, γραφική, ανεπίκαιρη και εύλογα προσφερόμενη προς εμπαιγμό >>> Είναι όμως απτή >>> Οπως και τα ανάερα βήματα των ανθρώπων, με τη μυρωδιά του πένθους και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον >>> Ετσι, στη σκέψη μου δεν αντέχεται η θέα του Παναχαϊκού από το λιμάνι της Πάτρας, αποφεύγω τις βόλτες στους δρόμους του παλιού Αιγίου, αλλά κυρίως την περιήγηση υπό βροχή στο Βερίνο με όλες τις αφηγημένες αναμνήσεις του...