Χωρίς λόγια, με νότες πιάνου...

Οι λέξεις, οι σκέψεις, οι εικόνες εναλλάσσονται >>> τα παράλογα πληκτρολόγια κι ο Albert Camus, ο καπνός από ανούσιες βραδιές, οι στίχοι που δεν στέκονται γιατί -ευτυχώς- δεν αξίζουν >>> ο Adrian και η Maria στέλνουν μηνύματα από τη Μάλτα γιατί γνωρίζουν, ενστικτωδώς ίσως, τα ποιήματα από τη δική μας, την κρυφή Μεσόγειο >>> πριν από πέντε μήνες, μαζί τους κάπου στην Τσεχία, σ' ένα μουσείο που μύριζε μούχλα >>> εμείς με κρασί στα στόματα και γέλιο αυθεντικό, παρανοϊκά "νότιο", ενώ οι άλλοι -μερικοί Γερμανοί, μια Ρουμάνα, μια Πολωνή και δυο-τρεις Φινλανδοί (που διάβασα τόσο κακά ποιήματά τους σε αγγλική μετάφραση)- στέκονταν ακίνητοι ανάμεσα στα άτεχνα γλυπτά >>> Το άκουσμα του Un ballo in maschera του Giuseppe Verdi είναι αρκετό >>> Η έκθεση του Pat Andrea στο Μουσείο Φρυσίρα είναι πρόκληση για τα αισθητήρια: ο ζωγράφος αποτυπώνει την αλήθεια... >>> Σ' ένα μπαρ των Βρυξελλών, πριν από τέσσερα χρόνια, φαινόταν "νεκρός" κι απρόσωπος, όπως οι εικαζόμενοι ήρωές του >>> η τέχνη, αλίμονο, ξεπερνάει τα πρόσωπα, τους ιδαλγούς και τους ψεύτες >>> Αλλ' απόψε έφθασε ένα δώρο (αυτό είναι μυστικό που λέγεται μόνον στο αφτί) >>> Επιασα ένα παλιό βιβλίο, με στίχους του Jorge Luis Borges >>> "Ισως σε δω, πρώτη φορά / έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός / με γκρεμισμένο τον μύθο του Χρόνου / δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα" >>> (Ανακαλώ τους ψευδοποιητές που τρίβουν την τσακμακόπετρα αλλά οι φωτιές δεν ανάβουν) >>> Ο Σκαλκώτας με διαπερνά με νότες από το πιάνο του >>> Το μπαλέτο της θάλασσας, Το Μοιρολόι της Μάνας, Δέκα Σκίτσα για έγχορδα >>> "Σαν τον Γιώργο Χατζηνίκο, τον αστό της κατεστραμμένης Ελλάδας, δεν θα βρούμε άλλους" >>> Ο μαέστρος δάκρυζε συνεχώς, τα γέρικα δάχτυλά του πετούσαν σαν ευέλικτα χελιδόνια πάνω στα πλήκτρα >>> Ετσι αισιοδοξώ κι αναπνέω >>> η άγρια πρασινάδα στη Σχίζα, τα υγρά μάτια, τα κλεισμένα παράθυρα στο σπίτι, η επιδερμίδα κι ο φάρος >>> προσδοκία και πλήρωση...