[όπως δημοσιεύτηκε στο "Φιλοξενείο"]
Οι σελίδες δεν τελειώνουν ποτέ
με αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται ο κύκλος της ζωής,
δηλαδή η ελπίδα και η προσδοκία του θηλυκού παρόντος.
Ξεθαρρέουν τελευταία οι φωνές, γράφονται ποιήματα,
ολοκληρώνονται μυθιστορήματα ενώ μια ταινία διεκδικεί το ανάβλεμμά μου.
Δεν ξέρω να προτείνω, μόνον ν' απολαμβάνω τη διαδικασία.
Το σώμα στηρίζεται στο βλέμμα όμως; ερωτώ κι αναρωτιέμαι κοιτάζοντας τα έργα του Χρήστου Μαρκίδη -αυτά τα τρομώδη αλλά και τρυφερά λάδια σε καμβά- κι ακούγοντας τις βαριές, μεσογειακές ανάσες των Neapolis Ensemble που τραγουδούν για τον έρωτα που φεύγει μαζί με τα βαπόρια, την μπούκα του λιμανιού και της νοσταλγίας
και παίζοντας στα ηχεία τις ηχογραφημένες μελωδίες, παλιές όσο και αυτή η αινιγματική, βρόμικη αλλά πανέμορφη Napoli, ξαναθυμάμαι την αξία της αλήθειας
ξαναμιλώ με τους ζωγράφους νοερά, στη φαντασία μου,
για την αγωνία να ολοκληρώσουν έργα σαν τη "Συμφωνία των Αγγέλων" του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου
ή εκείνη τη φοβερή "Πολυθρόνα" του Μπουζιάνη
αλλά συμφωνώ με τον Ελύτη, για την αμφιβολία ν' αλλάζει κανείς τους χρόνους στα ρήματα,
αφού μπορεί ν' αποβεί οδυνηρή περιπέτεια του νου, να οδηγηθεί σε ατραπούς άγνωστες κι αθέλητες
τι δε έρρεξα;ποι παρέβην;
όλοι μιλούν μα κανείς δεν απαντά
έτσι δεν έπραξε ο Σολωμός;
τον μεταφράζω, από τη La donna velata, την καμωμένη ιστορία που δεν πρόλαβε να στοιχειώσει σε στίχους:
"Πες μου, άξιε επισκέπτη από τον πραγματικό κόσμο, εάν η αγαπημένη μου έχει σωθεί, και το πιο λαμπερό από τα στεφάνια τ' ουρανού ας στολίζει τα μαλλιά σου, και ο ασπασμός μου, ο ασπασμός μου στα πόδια σου...".
Commenti