Σχόλιο χωρίς λόγια / Commentare senza parole...

Γράφει για να με αναστατώσει ο Miguel de Unamuno: Αν κάθε μέρα που περνάει / μας άφηνε το τραγούδι της / Το δικό μας τραγούδι θα 'λεγε / Ολα είναι νεογέννητα κάτω από τον ήλιο >>> Ετσι με αντικρίζει η γυναίκα που το βλέμμα της το συγκρατώ -τόσον καιρό πια- σαν φυλαχτό μέσα μου >>> Είναι ο έρωτας, δηλαδή, τα λόγια που δεν αντέχω να λέω, το άγγιγμα που λιαίνει τον φόβο, η πεποίθηση του μέλλοντος >>> Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει νόημα χωρίς το αινιγματικό βλέμμα της... >>> Στην άλλη όχθη βρίσκονται οι άνθρωποι του υποδόριου μίσους, οι ψεύδορκοι και οι περιφερικοί, όλοι εκείνοι που απομυζούν από το τίποτε τη δόξα τους (θεοί, μα τόσοι οι συνάδελφοι πια;!) >>> Αλλά υπερνικά -το αποδεικνύει- η ίδια η ζωή, η αλήθεια >>> Μοιάζει με τα ποιήματα >>> Σήμερα έπιασα, ξεφύλλισα και μύρισα ένα αληθινό βιβλίο ποίησης: "Καινός διαιρέτης" του Γιάννη Ευθυμιάδη >>> Ζηλεύω τον στίχο του: Υπέρτατη σοφία να είσαι ο χρόνος >>> Η χαρά της δημιουργίας και της συνταύτισης χωρίς περιττά >>> Οπως με τον Λίλλη, τον Αντιόχου, τον Παπαντωνόπουλο, την Πυρπάσου, τη Σιγούρου, τον Χουλιαράκη, τον Μπλάνα, τον Τριβιζά, τον Πασχάλη, τον Κάσσο, τη Μαστοράκη, τον Ζαφειρίου, τον Καψάλη, τον Λιοντάκη (από τους αναπνέοντες) >>> Με την αγωνία του τυπώματος, του φρέσκου μελανιού, του κρυμμένου νοήματος ή της παρανόησης, σαν σκόπελος >>> (Πόσοι ανόητοι "Ανώνυμοι" θα περιφέρονται στα ιστολόγια πουλώντας φτηνά την εξυπνάδα του προσωπείου τους;) >>> Η Δώρα έχει δίκιο για την ευόδωση της συνάντησης των ψυχών, το κρίμα της δύσκολης στιγμής >>> Οπως και η Μαρία -κι ας μην ερμηνεύω λογικοφανώς- επιμένοντας για το παράξενο φεγγάρι του Σεπτεμβρίου που με κυνηγάει σε κάθε προσπάθεια διαφυγής >>> Μερικές νότες από τη βιόλα του Antonio Bonporti, μερικά χρώματα του Egon Schiele, μερικοί διαξιφισμοί στον παράλογο "Σίσσυφο" του Albert Camus, μερικές εκατοντάδες μέτρα με την Panamericana του Αργεντίνου Federico Aubele, μερικά χάδια στα λόγια του Fernando Pessoa: Δεν θέλω να είμαι αυτός που δεν είμαι... >>> Ειδάλλως, τρομάζω >>> Προτιμώ το χαμόγελο >>> Το στέλνω έστω κι αν χάνω τα πάντα >>> Κι ας έρθει επιτέλους ο Οκτώβριος των παλιών φθινοπώρων...