Jaroslav Seifert - Αφγανιστάν, ποίημα

Ass.Press/Farzana Wahidy

Παρατηρώντας την καλλιτεχνία αυτής της φωτογραφίας (από την εμπόλεμη ζώνη του Αφγανιστάν, χθες) και διαβάζοντας το παρακάτω ποίημα του Τσέχου ποιητή Jaroslav Seifert (στην πολύ ωραία μεταφραστική προσέγγιση της Σόνιας Στάμου-Ντορνιάκοβα), αισιοδοξώ πάλι και πάλι...

Ενα τραγούδι για τον Ερωτα (Píseň o lásce)

Ακούω αυτό που οι άλλοι δεν ακούν,

γυμνά πόδια στο βελούδο να περπατούν.

Τους αναστεναγμούς στα σφραγισμένα γράμματα με βούλα,

τον ήχο των χορδών όταν η χορδή σιωπά.

Ξεφεύγοντας κάποτε από τους ανθρώπους,

βλέπω αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν.

Τον Έρωτα που ντύθηκε στο γέλιο

και κρύφτηκε στα ματόκλαδά /της/.

Όταν στα μαλλιά της υπάρχει ακόμα μια χιονονιφάδα,

Εγώ ήδη βλέπω την τριανταφυλλιά να ανθίζει.

Άκουσα τον Έρωτα να φεύγει,

όταν τα χείλη μου πρωτάγγιξαν τα χείλη της.

Ποιος όμως θα σταθεί εμπόδιο στην ελπίδα μου

-ούτε ο φόβος πως θα ‘ρθει η απογοήτευση-,

για να μην πέσω στα πόδια σου.

Η ομορφότερη συνήθως είναι η αλαφροΐσκιωτη.