Ενα ποίημα

Την ποιήτρια πρέπει να τη συναντάς σπάνια. Οταν υπάρχει αληθινός λόγος ή όταν οι αφορμές περισσεύουν. Η Τζένη Μαστοράκη γνωρίζει αυτή τη συνθήκη - είναι ακριβοθώρητη όπως και οι μετρημένες συλλογές που έχει εκδώσει μέχρι τώρα. Τα ποιήματά της είναι ελάχιστα αλλά διαθέτουν σφρίγος, ένταση και ελαστικότητα σαν υποθαλάσσιο δέντρο που δεν ξεριζώνεται σε καμία φουρτούνα. Γνωρίζει επίσης ότι κάθε δημιουργός θα καταθέσει -επί πραγματικού- λίγα ποιήματα στο corpus αυτής της τέχνης. Ενα από τα ποιήματά της που διαβάζω πού και πού, για να θυμάμαι ότι πρέπει να γνωρίζω την αιτία για κάθε επόμενο κι οριστικά συνταγμένο ποίημά μου, είναι το ακόλουθο:

*

Πάντοτε νύχτα ταξιδεύουν τα μεγάλα χαίρε, τα

έχε γεια, καλότυχοι οι νεκροί που ξαγρυπνάνε, τις

κορυφές, τ’ ακροκεραύνια περιπλέοντας, τις λόχ-

μες μιας απύθμενης υπνολαλίας,

κι όπως λιοντάρι στα στενά δε χόρτασε, το συννε-

φάκι αυτό τους σημαδεύει, την κόψη ανάβοντας,

το ανάστημα, μελαχρινό, το βλέμμα που ήταν –

Σαν να πεθύμησαν τη δροσερή φυγή, το αλγεινό

των αρωμάτων σε κλεισμένους χώρους, τον ταπεινό

αιγιαλό,

τη φοβερή φωλιά του ύπνου φεύγοντας, το λίγο

των ονείρων.

Commenti