Βαδίζοντας κατά μήκος του παλιού βενετσιάνικου πύργου αφουγκράστηκα τον χρόνο μέσα από τους πολεμιστές που στέναξαν πονεμένοι, τους έρωτες που αγκαλιάστηκαν σ' αυτό το ίδιο σημείο, τα βλέμματα που δεν άλλαξαν ποτέ γυρνώντας προς την πλευρά της πύλης της ξηράς. Η τυχαιότητα και το μοιραίο, η απρόσμενη εναλλαγή ευχαρίστησης και δυστυχίας, η εμπειρία που διαχωρίζει το γεγονός από τη στιγμή, αποτυπώνονται στις προσόψεις των παλιών κτιρίων, στα καληνυχτίσματα των κατοίκων σβήνοντας τα φώτα προτού κοιμηθούν, στις πολεμίστρες και τους οχυρωματικούς περίβολους που χάσκουν αμήχανοι πια, δίχως κάποιος να τους σημαδεύει ή μέσα στα σπλάχνα τους να παραμονεύει ο άγνωστος εχθρός.
Η νυχτερινή πόλη, όσο γέρικη κι αν φαίνεται στους περαστικούς που τη διασχίζουν με στερεότυπα τουριστικά βήματα, διαθέτει το χάρισμα της μελλόνυμφης: κάθε τι συμβαίνει ως υπόσχεση για το αύριο, κάθε τι τραγουδιέται σαν αφιέρωση, και είναι χαμόγελο. Το σήμαντρο του βυζαντινού ρολογιού χτύπησε ρυθμικά τρεις φορές για να υπενθυμίσει τον τόπο συνάντησης, τα παλιά μου ίχνη, τα κελαηδίσματα της ζωής, αλλά και μια νοσταλγία απροσδιόριστη σε κάθε ανάσα. Κινήθηκα προς τα σκοτάδια της σκονισμένης τάφρου. Με απλωμένο το χέρι στον τραχύ τοίχο από πωρόλιθο ξύπνησε εντός μου η υπενθύμιση από τους αρχέγονους κανόνες της φύσης: τη δύναμη τη διαθέτει όποιος αντέχει περισσότερο˙ κι εάν πράγματι αποδέχομαι το εύθραυστο κρύσταλλο της ύπαρξής μου, τίποτε δεν μ’ εμποδίζει ν’ απολαμβάνω τη γοητεία του παρόντος, τη δημιουργία μέσα από τις λέξεις, τη θέληση και το μυστήριο της κάθε επόμενης επιλογής, την επιθυμία για όλα όσα διαρκούν.
Το ξημέρωμα δεν θ' αργούσε˙ όπως και οι προσδοκίες ή τα μυστικά που μοιάζουν συγκρατημένα ανάμεσα στα χείλη, όπως η ανακούφιση του δροσερού ανέμου σε περίοδο ξηρασίας ή και οι κατάρες για το θλιμμένο σύννεφο που θα μουσκέψει τη φετινή σοδειά. Το χαμόγελό της, ξανθό και αρωματικό, διαπέρασε τον ορίζοντα και χάθηκε πίσω από το Ιτς-Κάλε. Τ' όνομά της τραγουδιέται από μερικούς αλαφροϊσκιωτους και λίγους ποιητές που τους έχω διακρίνει να πασχίζουν να κρυφτούν μέσα στον κόσμο. Κι εκείνη όμως θα επιστρέφει αενάως –όμορφη και διακριτικά αρχοντική- με τη Μικρή Αρκτο, τον Ηνίοχο, τον Κύκνο και τον Αυγερινό ανάμεσα στα στήθη. Είναι η αλήθεια που ξεχειλίζει, το παραμύθι που δεν ολοκληρώνεται, το φιλί που με κύματα φθάνει...
Commenti