Και είναι τα βλέμματα που διασχίζουν το κανάλι, οι στενωποί που λιγοστεύουν την ανάσα, οι βιαστικές ευχές σε προσκυνητάρια της Παναγίας, η παιδική φωνή για να θυμίζει ότι υπάρχει το μέλλον, η προσδοκία για τη γέφυρα προτού ξαποστάσεις λιγάκι, το τέλος της διαδρομής με βεγγαλικά και εκκωφαντικές μουσικές, η γεύση από χείλη υφάλμυρα, οι λέξεις, οι πολλές και πολύχρωμες: πότε αναχωρείς, λυρικέ Μεσόγειε; Ο Franz Kafka έγραφε στην επιστολή: "Πιστεύω ότι η ησυχία με αποφεύγει όπως το νερό αποφεύγει το ψάρι που ξεβράστηκε στην ακτή...". Το ποίημα εξακολουθεί να γράφεται, λοιπόν.
Commenti