Amsterdam: μία ώρα πίσω

Το Αμστερνταμ διαφέρει ολοσδιόλου από οποιαδήποτε περιγραφή, εμπειρία ή ανάμνηση: το βλέμμα περιστρέφεται φιλοπερίεργα στον ορίζοντα αυτού του παλιού λιμανιού, των γλάρων που κρώζουν από νωρίς το πρωί στο παράθυρο του ξενοδοχείου, τα αμέτρητα βήματα ανάμεσα στα σκουρόχρωμα κανάλια και τις παραποτάμιες γειτονιές της πόλης. Η «μπλε γέφυρα» ενώνει τις διαθέσεις ανθρώπων που γνωρίζουν το πεπερασμένο για κάθε κρυφή επιθυμία, τα μεταλλικά φανάρια στις εισόδους στενών τριώροφων κτιρίων του 19ου αιώνα ανάβουν προτού νυχτώσει τρέφοντας την ανοιξιάτικη προσδοκία για περισσότερες βόλτες στους δρόμους, το ψιθύρισμα της Willemijn είναι αληθινό στο μυαλό μου: «gezien is alles al…» >>> Η αίσθηση της παλιάς αποικιοκρατίας υπάρχει ακόμη στις χειρονομίες, στην καθημερινή επαφή, στα καταστήματα, στις αμέτρητες μπρασερί, στους εργάτες που επισκευάζουν ράγες του τραμ, στο τουριστικό κέντρο: οι μαροκινοί, οι τούρκοι, οι μιγάδες από ξεχασμένα νησιά του Ειρηνικού ανακατεύονται με τους φοιτητές, τους νεαρούς επισκέπτες απ' όλη την Ευρώπη που ψάχνουν τον αλλόκοτο παράδεισο της κάνναβης και των ημίγυμνων κορμιών στη Red Light District, ενώ ταυτόχρονα, στο φόντο, συμπράττουν οι αναρίθμητοι γιαπωνέζοι, αμερικάνοι και άγγλοι μεσήλικες που φθάνουν για τριήμερη περιήγηση στην πόλη των εξακοσίων χιλιάδων ποδηλάτων >>> Το φεγγάρι του βορρά διαφέρει κάθε φορά από εκείνο του νότου: σηκώνω το βλέμμα πάνω από τα κτίρια - η Πανσέληνος δεν θα αργήσει να φανεί στον ουρανό. Το φιλί όμως παραμένει ζεστό, εδώ, στο λιμάνι που δεν τόλμησαν οι κουρσάροι πρόγονοί μου να καταπλεύσουν (Eλέγασιν τα γράμματα, σ' όποιον κι αν τα διαβάζει, / πως η φωτιά, που τους κεντά, δροσίζει, όχι να βράζει...), εδώ στ' αναπάντεχο σταυροδρόμι, στους στίχους ερώτων που δεν μεταφράζονται, στ' άγγιγμα των χεριών πάνω σε μαλλιά απαλά, ασημένια και αρωματικά >>> Η αναμονή ανακατεύεται με την αγωνία αλλοιώνοντας τη θέληση. Οι λέξεις στοιχειοθετούν διαφορετικά νοήματα. Ηθελημένη κωδικοποίηση ή πρόθεση ανατροπής της φόρμας; Καθόλου τυχαία, ανακαλώ στη μνήμη μου το παλιό παιχνίδι "diabolo", μερικούς στίχους από ποίημα του Ε.Χ. Γονατά, τη φωτογραφία ενός σκοτωμένου 20χρονου αντάρτη από την Αιγιάλεια, νότες του Ravel και του Manuel De Falla, ένα όνειρο που είδα παλιότερα αλλά μόλις τώρα αρχίζω να το ζω με βαθιές, αχόρταγες ρουφηξιές αέρα... >>> Το Αμστερνταμ, θα έλεγε ίσως ο Jack Kerouac, είναι ιδανικός τόπος για όλους όσοι επιστρέφουν, με οποιαδήποτε αφετηρία ή τελικό προορισμό. Ημέρες κραδασμών. "Είμαι ένα σπουργιτάκι...", ακούω σε βιαστικά, σπαστά ελληνικά. Χαμογελώ. "Κάθε καινούργια διάσταση χωράει τον εαυτό σου", απαντώ. Το ποδήλατο στρίβει στην επόμενη γωνία. Κοντεύουν ξημερώματα: 3.42 π.μ., οδός Kloveniersburgwal 86.