Για κάποιους είναι η «Μεγάλη Αικατερίνη» του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Η ίδια, ωστόσο, στέκεται απέναντί μου προσηνής υπονοώντας την υπερβολή του χαρακτηρισμού. Το βλέμμα της περιέχει την ηρεμία και την ικανοποίηση από έναν κόσμο ακμαίο, παλαιό βέβαια αλλά όχι ξεχασμένο, με πρωταγωνιστές κάποια πρόσωπα σαν τους Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Χιώτη, Μητσάκη, Ζαμπέτα.
Τα τραγούδια της, τα ηχογραφημένα, ξεπερνούν τα τρεις χιλιάδες. Μάλλον δεν τα θυμάται όλα. Μέσα της έχει καταγραφεί ο συναισθηματικός τους απόηχος. Μου δείχνει συγκινημένη τον τελευταίο δίσκο που έκανε με τον Τσιτσάνη: «Μου τηλεφώνησε, δύο μήνες προτού πεθάνει, και μου είπε "Καιτούλι, έλα να τα παίξουμε". Δεν αρνήθηκα, πήγα στο στούνιο αμέσως. Ετσι προέκυψε ο δίσκος "Λιτανεία"...».
Απολαμβάνει τη δόξα του παρελθόντος με ευθύ βλέμμα στο παρόν. Γνωρίζει τον όρο «λαϊκός» στην απόλυτη ετυμολογία του: έζησε σε λαϊκές γειτονιές, έδωσε ανάσα με τη φωνή της σε αμέτρητα λαϊκά γλέντια, την εμπιστεύτηκαν οι λαϊκοί συνθέτες. Στα ηχεία ακούγεται το «Καλέ μάνα δεν μπορώ» κι αμέσως μετά το «Στη θάλασσα θα πέσω». Αφουγκράζεται τους στίχους με εμφανή αμηχανία. «Τι τα θέλεις;», αναρωτιέται.
Στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, «Καίτη Γκρέυ, έτσι όπως τα έζησα» (επιμ.: Νίκος Νικόλιζας, εκδόσεις «Αγκυρα»), αυτοβιογραφείται: τα παιδικά χρόνια, τα πρώτα βήματα στο τραγούδι, η οριακή σχέση της με τον Καζαντζίδη, η απογείωση της καριέρας, οι περιοδείες σε Αμερική και Αυστραλία, η δισκογραφία. Η αυτοβιογραφία της είναι γραμμένη με αυθορμητισμό και ουσία. Δεν διστάζει να μιλήσει για προσωπικές λεπτομέρεις και άγνωστα δεδομένα από την πολύφερνη ζωή της.
Ενα απόσπασμα, χαρακτηριστικό του ύφους της, αρκεί: «Μου λέει ο Καζαντζίδης: - Κάποτε είχες πει ότι εσύ κι εγώ μαζί θα γεράσουμε. - Το είπα όταν ήσουν σωστός. Τώρα δεν σε βλέπω σαν άντρα. Δεν σε υπολογίζω στη ζωή μου πια. - Δηλαδή, τι είμαι, Καίτη, και δεν είμαι άντρας; - Ακουσε, Στέλιο. Σαν τραγουδιστής είσαι πρώτος. Σαν χαρακτήρας είσαι ένα μηδενικό...».
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ rouvalis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/11/2006
Commenti