Η ουσία της τέχνης εστιάζεται στον υποδόριο στόχο της. Τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον αποδέκτη του, το σκεπτικό της καλλιτεχνικής έκφρασης συμπληρώνουν η μέθοδος, το παιχνίδι της υπέρβασης, η σύνοψη στο τέλος. Η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τίτλο «2» στο «Παλλάς» δημιουργεί αυτούς τους συνειρμούς αμέσως μετά το πέσιμο της αυλαίας: άρτια και πανάκριβη παραγωγή, πολυαναμενόμενη μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δρέπουσα προκαταβολικά δάφνες στον Τύπο (καθόλου μεμπτό αυτό, μάλλον ευάρεστο), η σκηνική περιπέτεια που επέλεξε ο χορογράφος περνάει από δύσκολα κατατόπια...
Εξηγώντας, το οργουελικό χοροθέαμα διαθέτει όλα τα εχέγγυα της «ομιλίας» ενός ταλαντούχου καλλιτέχνη που αναμένει κανείς να προχωρήσει σε μια διαλεκτική των θέσεων και των διαθέσεών του απέναντι σ' ένα διευρυμένο κοινό που -κακά τα ψέματα- γνωρίζει ελάχιστα τη χοροθεατρική τέχνη. Ο Παπαϊωάννου, ωστόσο, αυτοπεριορίζεται καθώς στην αντίληψή του η μετακίνηση του θυμικού προς το σωματικό καταδικάζεται: το αρσενικό επιστρέφει στο φαλλικό του αρχέτυπο με αμηχανία και εκζήτηση (ή κραυγή), το θηλυκό εξοντώνεται οριστικά ως μη χρήσιμο ον στον αποστειρωμένο κόσμο των παθών (παρότι, νομίζω, η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης δεν περιορίζεται, πέρα από τα φύλα ή τις σεξουαλικές επιλογές).
Δεν πειράζει η σεναριακή φλυαρία, ούτε η άκριτη χρήση του λαϊκομπουζουκάδικου κιτς (με ρεφρέν «Θέλω να γαμήσω, θέλω να γαμήσω») ούτε η τεράστια-τρομώδης «μπάρμπι» που προσφέρεται μόνο για πεολειξία ούτε ο ομαδικός αυνανισμός σε ουρητήρες. Ο εμπνευστής τού «2» ιδιοποιείται σύμβολα προσπαθώντας να πλάσει μια illusio (=ψευδαίσθηση), που δυστυχώς παραπέμπει σε λανθάνουσα ανάγνωση του Φρόιντ και σε κεκτημένη ταχύτητα του καθολικά επιβεβλημένου «γκέι» καλλιτεχνικού μοντέλου τής σήμερον. Αλλά το καταστάλαγμα από τη μυθοπλασία του είναι η εγκλωβισμένη δυνατότητα οποιασδήποτε συγκίνησης. Η παράσταση δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει πουθενά· ακούγεται μόνον παραμορφωτικά η απελπισία και το αδιέξοδο. Και τελικά, το χλιαρό χειροκρότημα των θεατών αντικατοπτρίζει τη δυσκολία της καλλιτεχνίας ως τελετουργία...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ rouvalis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/11/2006
Commenti
Αν το κάνετε, θα με υποχρεώσετε.
(Ορίστε που υπάρχει σχολιασμός και πέραν των σαρδελών).
Επιπλέον, αν μια παράσταση μπορεί να (κατά)κριθεί ως μονόχνωτα γκέι, επίσης και μια κριτική μπορεί να (κατά)κριθεί ως μονόχνωτα ετερό. Να υποθέσω ότι αυτό το θεωρούμε αποδεκτό ή μήπως δεν είναι ούτε καν ανεκτό;
1- Γιατί ένας κριτικός που καταθέτει δημοσίως την άποψή του είναι υπεράνω κριτικής;
2- Γιατί θα πρέπει να γίνεται αποδεκτό κάθε αξίωμα του τύπου «
καθολικά επιβεβλημένο «γκέι» καλλιτεχνικό μοντέλο τής σήμερον» χωρίς κριτική διάθεση, ή διερεύνηση έστω, από μέρους των αναγνωστών;
3- Γιατί μια εμπρόθετη κριτική πρέπει να αντιμετωπίζεται με καλόπιστη αφέλεια;
4- Γιατί όποιος αναγνώστης διαφωνεί επιτρέπεται να κατηγορείται για αναγνωστική ανεπάρκεια, αλλά ο κριτικός όχι για ιδεολογική προκατάληψη.
5- Και, παρεμπιπτόντως reader’s-diggest, θα πρέπει ως αναγνώστης του δικού σας ιστολογίου να κάνω γαργάρα την υπόρρητη λογοκρισία που ασκείτε σε ο,τιδήποτε αφορά στην ομοφυλοφιλική λογοτεχνία, δια της μεθόδου της αποσιωπήσεως; Αν και βέβαια εσείς ένα απλό μπλογκ έχετε, ενώ άλλοι διαθέτουν στήλες ολόκληρες σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας που διαμορφώνουν τη λεγόμενη κοινή γνώμη. Σίγουρα δεν πρόκειται για το ίδιο πράγμα, αλλά ούτε και η διαφορά είναι τόσο ριζικά διαφορετική. Δεν νομίζετε;
Δεν θα ήταν απλούστερο να μου εξηγήσετε το νόημα της συγκεκριμένης φράσης που σας επισήμανα; Διότι είναι προφανές ότι μέσω αυτής εντάσσετε την παράσταση σε ένα μοντέλο με το οποίο διαφωνείτε για κάποιους λόγους (ηθικής, συμφέροντος, αισθητικής κλπ). Άρα αντί να παίζετε τον αμερόληπτο κριτή, θα ήταν προτιμότερο να δηλώσετε τη θέση σας, για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε κι εμείς καλύτερα και δικαιότερα την αντίθεσή σας. Τόσο απλό.
Υγ. Αλήθεια πιστεύετε ότι υπάρχει κριτική υπεράνω παρανομαστών;;;
.
Δεν διαφωνώ, αγαπητέ αναγνώστη, ότι οι απόψεις μου αφορούν μια κοινωνία ιδεατή, αλλά εξακολουθώ να την οραματίζομαι και δεν θα πάψω -ίσως- ποτέ να κάνω αυτό το λάθος.
erva cidreira
Δεν θα αναφερθώ στην κριτική για την οποία είπα τη γνώμη μου παραπάνω. Θα πω μόνο ότι πιστέυω πως οτιδήποτε κραυγαλέο δεν βοήθησε ποτέ την τέχνη να υψωθεί ή να βαθύνει αν προτιμάτε, και καμιά "πρόκληση για την πρόκληση" δεν στάθησε ποτέ ικανή να υπερασπιστεί το αντικείμενό της. Διότι η τέχνη έχει πάντα κάποιο ζητούμενο ακόμη κι αν ο ίδιος ο δημιουργός της δεν το γνωρίζει. Διακινδυνεύοντας να ειπράξω χαρακτηρισμούς υποβάλω με τη σειρά μου μια επίσης αφελή ερώτηση μια και το θέμα ανοίγεται, επιτρέποντος βεβαίως του οικοδεσπότη μας. Πόσες φορές είχαμε την ευκαιρία στην τέχνη να "ψυχαγωγηθούμε" με την άποψη μιας μαύρης ομοφυλης γυναίκας; Ο νοών...
Θα απαντήσω στην ερώτησή σας με λίγα λόγια: ελάχιστες φορές, σχεδόν ποτέ.
Γιατί κάποιοι αρνούνται να της επιτρέψουν να εκφράσει την άποψή της, χρησιμοποιώντας γι’ αυτόν τον σκοπό μια πλειάδα μεθόδων φίμωσης: λογοκρισία, απαξίωση, παρερμηνεία, αποσιώπηση, ψυχολογική και διανοητική βία.
Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν να συνεχίζονται αυτές οι ιδιοτελείς τακτικές και μάλιστα με τον μανδύα της υπεράνω σκοπιμοτήτων κριτικής.
Ας αφήσουμε ν’ ακουστούν και άλλες φωνές.
Οι διαφορετικές φωνές, ας το αντιληφθούμε επιτέλους, δεν αποτελούν αναγκαστικά φωνασκία.
Θα μπορούσαν να είναι ή να γίνουν μια γοητευτική πολυφωνία. Αν βεβαίως ανοιχτόμυαλα επιτρέπαμε κάτι τέτοιο και καλοπροαίρετα προσπαθούσαμε γι’ αυτό.
Όπως σαφέστατα λέει ο ίδιος αυτό που επιθυμεί είναι "να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να βλέπουν τελικά τη δουλειά του αυτοί που την έχουν ανάγκη και τους εκφράζει, όπως μέχρι πριν τους Ολυμπιακούς"
Ξεκαθάρισε μάλιστα ότι "στην επόμενη δουλειά του" -αυτήν που κριτικάρετε- "θα έχει την αποστολή να εκφράσει και πάλι αυτό που καταλαβαίνει ο ίδιος για τη ζωή."
Αν αυτό που καταλαβαίνει δεν το αντιλαμβάνονται όσοι θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο να ακολουθούν τον συρμό και να πηγαίνουν στις παραστάσεις του για να είναι in, μάλλον δεν είναι πρόβλημα του πομπού, αλλά του δέκτη που δεν είναι συντονισμένος στην ίδια συχνότητα.
Ο οποίος ασυντόνιστος δέκτης, βεβαίως, δεν μπορεί να μιλάει εκ μέρους όλων των δεκτών περί "εγκλωβισμού της συγκίνησης" γενικώς, παρά μόνον για τον "εγκλωβισμό" της δικής του. Έτσι δεν είναι;
Σχηματοποίηση λόγου, κσομογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....