Πρόταση: Πλάτων και τρόποι ανάγνωσής του

Εάν υποθέσουμε ότι συμφωνούμε ως προς την ομοιότητα ανάμεσα στη ζωγραφική και την ποίηση, τότε έχουμε φτάσει στην παρακάτω πρόταση:

Η ποίηση μιμείται το φαινομενικό.

Το πρόβλημα που ανακύπτει, ωστόσο, είναι ότι ο όρος "μίμηση" δεν έχει αποσαφηνιστεί επαρκώς. Πώς είναι δυνατόν η καλλιτεχνική μίμηση να είναι παρόμοια και στα δύο αυτά είδη; Το ερώτημα οδηγεί σε ζητήματα που απασχολούν την αισθητική θεωρία ακόμη και σήμερα: με ποιο τρόπο θα μπορούσε η μουσική να είναι αναπαραστασιακή; Ποια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην αναπαράσταση ενός προσώπου στο θέατρο και σε ένα μυθιστόρημα;

[...]

Οι υποστηρικτές της τέχνης, απαντώντας, ισχυρίζονται ότι το ζήτημα της άγνοιας δεν είναι σχετικό: κάποιος μπορεί να είναι αδαής αλλά εξαιρετικός ποιητής. Αυτό, βεβαίως, ο Πλάτων το αναγνωρίζει - το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει κι αυτός. Από την προοπτική του Πλάτωνα το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή η αξία της ποίησης δεν επηρεάζεται από το εάν ο ποιητής είναι αδαής ή όχι. Ενώ δεν είναι δυνατόν κάποιος να μην έχει ιατρικές γνώσεις και να είναι καλός γιατρός, η έλλειψη γνώσεων του Ομήρου δείχνει ότι κάποιος είναι δυνατόν να είναι ποιητής χωρίς να διαθέτει γνώσεις. Αυτό δείχνει ότι η γνώση για τα αντικείμενα που μιμούνται δεν ανήκει στο έργο των ποιητών. Ομως εφόσον η μίμηση στην ποίηση μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να επικαλείται την αλήθεια αυτών των αντικειμένων, τότε αυτή δεν μπορεί να είναι μίμηση της αληθινής φύσης των πραγμάτων.

[απόσπασμα από την έκδοση "Πολιτεία του Πλάτωνα - Ενας οδηγός ανάγνωσης" του Nickolas Pappas, εκδόσεις "Οχτώ"]