Του Οδυσσέα η μάνητα στη θέα του Ωκεανού. Οι χτιστάδες στα ηπειρώτικα βράχια. Μέλι, ρίγανη κι ο αλλήθωρος πεύκος. Το σιγαλό τραγούδι της κόρης δουλεύοντας τον αργαλειό. Η ανύπαντρη μοίρα της. Ο πόνος στα στήθη του Ρωτόκριτου. Αγωνιστές και νοτάριοι, ματωμένοι. Κορφοπούλια στον Ταΰγετο και στη Νεφελοκοκκυγία. Λουόμενα κορίτσια στην όχθη της Καλλιρρόης. Το χάλκινο ξημέρωμα της νέας εποχής. Και η αρχόντισσα, η μυστήρια Ισαβέλλα, στον τόπο της Κυλλήνης τραγουδισμένη με τον άνεμο. Τα βαπόρια που φωσφορίζουν στον ορίζοντα. Η Πούλια κι ο Αυγερινός. Ένα τσούγκρισμα για ευχή πριν το μπάρκο. Οι αντάρτες από ένστικτο αρχαίο. Από Δαναούς και Μυκηναίους απογόνους. Ορίστε η αποκοτιά μου. Έτσι και το σπασμένο προσωπείο της Ηλέκτρας, έτσι και τα παιδιά της Μάινας. Οι καλόγηροι αντιγράφοντας στο χαρτί. Ο μακρινός Διγενής Ακρίτας. Η Αμαζόνα του. Ένα βλέμμα από το Φαγιούμ – η αίσθηση που με διαπερνά. Η ανεύρετη Οδός Ονείρων. Κάθε κουρσάρικο ταξίδι. Τα παραμύθια. Οι χαροκαμένες, γελαστές, στα κύματα του Φλεβάρη. Οι πόλεις με τ’ όνομά σου. Ο ζυγός, οι παντιέρες, τα κεράσματα. Ο Δομίνικος ζωγραφίζοντας την Παναγιά. Χαμένες πατρίδες. Νέες πατρίδες. Ξεχασμένες. Το βυζαντινό μέλος που διαπερνά τα σωθικά. Δύση και ούρια ανατολή. Όλα ή θάνατος. Αγάλματα ή Καραγκιόζης. Ναι, ναι. Ευτυχώς, πριν την καταστροφή. Στα σκέλη της μαθαίνω τον κόσμο. (Την οσφραίνομαι. Την ηδονίζω. Γερνάει στον μοιραίο κύκλο της). Θροΐζουν οι λεύκες. Λιγοστό το νερό, αναβλύζει. Ο Ερασινός κυλάει πεισματικά. Επανέρχονται ασυνείδητα οι βάρβαροι. Αλλάζουν ονόματα. Η ανάσα τους παραμένει ζεστή. Αχ, τζόγια μου, είν’ η άλλη μας διάσταση: η υπέρτατη επιθυμία που κάνει το θαύμα πραγματικότητα. Ποιο άλλο σημάδι να πιστέψεις; Δεν έχω άλλη ιστορία να σου αφηγηθώ.
[πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό "Εντευκτήριο", τ. 69, Απρίλιος-Ιούνιος 2005]
Commenti