Για να μην ξεχνιούνται: Δ.Π. Παπαδίτσας (6)

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ' το

-

φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα-

-

τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια

-

Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα

-

Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο

-

Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα

-

τους φαγώθηκε από παράσιτα

-

Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου

-

Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει

-

ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού

-

Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι

-

και κοιμάσαι

-

Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και

-

θυμάσαι

-

Διότι θυμάσαι

-

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμα-

-

στε μαζί

-

Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνει

-

τα δέντρα...

-

πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας

-

Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

...

[απόσπασμα από το ποίημα "Χαμηλοφώνως"]