>>>μεταφερμένες συζητήσεις, εδώ, σαν ψίθυρος>>>η πορεία του ανθρώπινου πνεύματος, η εξέλιξη του ιστορικού χρόνου, το ατομικό και το συλλογικό ενώπιον του παντός>>>τι απέφερε ο ουμανισμός (δεν είναι, άραγε, λανθασμένος ο όρος;) πέρα από δύο παγκόσμιους πολέμους, έναν ψυχρό και έναν μεταψυχρό πόλεμο;>>>οι δαίμονες του Μεσαίωνα έχουν αλλάξει ένδυμα στα μάτια του κατεστημένου Καλού>>>οι διπολισμοί "καλός-καλός", "όμορφος-άσχημος", "ισχυρός-αδύνατος", δηλαδή το διάστημα που καλύπτεται μεταξύ ωφέλιμου και μη ωφέλιμου χρόνου, όντας ακόμη ενεργοί διπολισμοί, πιστοποιούν το επίπεδο ωριμότητας από το οποίο έχει ελάχιστα παρεκκλίνει το ανθρώπινο είδος μέχρι σήμερα>>>σωστά αναρωτιέται -εκείνη- για την επίφαση ευτυχίας όταν η ζωή αξίζει όσο το πάτημα ενός εκτοξευτήρα σφαίρας ή βόμβας, όταν η πολιτική ιδεολογία επιβάλλει ως ορθό μόνον το σφέτερο δοκούν, όταν ο πολιτισμός υπαναχωρεί για να επιστρέψει (πότε;) στη μετανεωτερικότητα μεταμφιεσμένος κατ' αρχάς σε προϊόν και ίσως κατόπιν σε βίωμα>>>και ιδού η διαπίστωση ότι επανέρχεται η απογοήτευση, η προσδοκία, η απόγνωση, η φιλοδοξία, η απαντοχή, η λύτρωση, η ονείρωξη, η φαντασία, η προσομοίωση, η καταστροφή, η κυριαρχία, η αδυναμία, η δοτικότητα, η οδύνη, η ολοκλήρωση, η δυστυχία, η ευεξία, η απάρνηση, η αποστολή, η απρονοησία, η γνώση, η θανάτωση, η ανάγκη, η απόσταση, η έκκληση, η σιωπή και μετά η σιωπή>>>διαβάζω στον Θάνο Λίποβατς την άποψη -με την οποία συνηγορώ- για το κλίμα μυστηρίου και μυστικισμού σε περιόδους όπως η τωρινή -η πρόσφορη σε πολιτισμικές, πολιτικές, κοινωνικές, και ψυχικές κρίσεις και ανασφάλειες-, για τους ευάλωτους αλλά και για εκείνους -τους πολλούς- που μυρηκάζουν την κάθε ημέρα ωσάν μία ημέρα, μία εποχή, μία ζωή>>>περισυλλογή: ο Ζαν Κοκτώ περιγράφει τον δικό του γύρο του κόσμου, ο Οκτάβιο Πας αγαπάει τις καιόμενες πέτρες, ο Εγκον Σίλε ζωγραφίζει το μεταίχμιο, ο Τσαν Γουκ Παρκ συνομιλεί με τον Κάφκα και τον Σοφοκλή, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα κινεί ακόμη εμφύλια πάθη, τόσες δεκαετίες μετά θάνατον>>>ως παράδειγμα, δηλαδή>>>ενώ το φθινόπωρο ξεμυτάει όπως η ελπίδα και η δροσιά ανακουφίζει τη διάθεση>>>σαν τον κόκκινο ποταμό που κυλάει αργά, στο ποίημα του Τ.Σ.Ελιοτ>>>αντί επιλόγου, αυτή τη στιγμή το cd παίζει τις καινούργιες διασκευές τραγουδιών του Leonard Cohen>>>σκέφτομαι, τελικά, πως ο καθένας ψιθυρίζει μοναδικά τα δικά λόγια του, τίποτ' άλλο...>>>
Commenti