Για να μην ξεχνιούνται: Νίκος Γκάτσος (4)

[...]

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει

Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ' άστρα

Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές

Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

-

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα

Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα

Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά

Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.

-

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει

Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει

Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης

Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.

-

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο

Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας

Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου

Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

-

Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο

Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι

Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος

N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

-

Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη

Eίταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα

Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου

Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

[...]

(εξέδωσε ο "Αετός" το 1943, στη συνέχεια ανέλαβε ο "Ικαρος" του Καρύδη, εξακολουθεί να διαβάζεται απνευστί)

Commenti

Anonimo ha detto…
Τι σύμπτωση! Τον σκεφτόμουν την Κυριακή τον Γκάτσο

scalidi