"Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού." Ώρα 21:31 Πέμπτη 5 του Αυγούστου, με το βαθύ μπλε του απογεύματος να έχει παραδοθεί χωρίς όρους στο μαύρο της νύχτας. Καλοκαιρινή νύχτα στην Αθήνα τον Αύγουστο. Ζεστή. Ήσυχη. Κενή. "Εν Λευκώ" στο ραδιόφωνο. Μπήκα στα blog να ρίξω μια ματιά. "Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού." "Κοίτα πως έκρυψε την Τέχνη σ' έναν απλώς καταδεικτικό τίτλο..." ήταν το πρώτο που σκέφτηκα. 22:06. Η νύχτα προχώρησε. Ήρθαν κάποιοι φίλοι. Ο "Εν Λευκώ" έγινε blues και soul. Η νύχτα σοβάρεψε. Γέμισε υποσχόμενα χαμόγελα και ματιές σύντομες. "Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού." Φαντάστηκα, έτσι καθώς κουνήθηκαν τα παγάκια μου, το βαμμένο με τη σημαία κορίτσι να τρέχει σε αργή κίνηση ανάμεσα στα ερείπια. Φαντάστηκα, σε αργή κίνηση πάντα, την οπισθέλκουσα να κινεί τις κάννες των Ισραηλινών πολυβόλων καθώς εξέχουν από τα ελίκοπτερα σε εφόρμηση. Φαντάστηκα, αλλά όχι σε αργή κίνηση αυτή τη φορά, την βεράντα μου να τινάζεται στον αέρα σε κομμάτια μπετόν και σίδερου. Την ευτραφή κι ευκατάστατη πολυκατοικία μου να καταρέει με τριγμούς και βαθύς μαύρους μπάσους ήχους. Το στερεοφωνικό μου συγκρότημα να ξεκολλάει θρυμματιζόμενο και να στριφογυρνά μέσα στη σκόνη του ωστικού κύματος της βόμβας. Φαντάστηκα, τον τίτλο της προκήρυξης στον απέναντι κάδο ανακύκλωσης το επόμενο πρωί: "Οργάνωση Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού. Την επόμενη φορά θα έχει περισσότερους νεκρούς. Καλοί μας καλλιτέχνες, να προσέχετε. Κι εσείς και τα παγάκια σας."_
απίστευτο κείμενο, γιώργο! είχα δει τη φωτογραφία, αλλά αδυνατούσα να σχολιάσω, υπήρχε πολύς θόρυβος στο μυαλό μου από ανάκατες σκέψεις...τα είπατε όλα και οι δυο σας
(Ass. Press)
Commenti
Ώρα 21:31 Πέμπτη 5 του Αυγούστου, με το βαθύ μπλε του απογεύματος να έχει παραδοθεί χωρίς όρους στο μαύρο της νύχτας. Καλοκαιρινή νύχτα στην Αθήνα τον Αύγουστο. Ζεστή. Ήσυχη. Κενή.
"Εν Λευκώ" στο ραδιόφωνο.
Μπήκα στα blog να ρίξω μια ματιά.
"Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού."
"Κοίτα πως έκρυψε την Τέχνη σ' έναν απλώς καταδεικτικό τίτλο..." ήταν το πρώτο που σκέφτηκα.
22:06. Η νύχτα προχώρησε. Ήρθαν κάποιοι φίλοι. Ο "Εν Λευκώ" έγινε blues και soul. Η νύχτα σοβάρεψε. Γέμισε υποσχόμενα χαμόγελα και ματιές σύντομες.
"Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού."
Φαντάστηκα, έτσι καθώς κουνήθηκαν τα παγάκια μου, το βαμμένο με τη σημαία κορίτσι να τρέχει σε αργή κίνηση ανάμεσα στα ερείπια. Φαντάστηκα, σε αργή κίνηση πάντα, την οπισθέλκουσα να κινεί τις κάννες των Ισραηλινών πολυβόλων καθώς εξέχουν από τα ελίκοπτερα σε εφόρμηση.
Φαντάστηκα, αλλά όχι σε αργή κίνηση αυτή τη φορά, την βεράντα μου να τινάζεται στον αέρα σε κομμάτια μπετόν και σίδερου. Την ευτραφή κι ευκατάστατη πολυκατοικία μου να καταρέει με τριγμούς και βαθύς μαύρους μπάσους ήχους. Το στερεοφωνικό μου συγκρότημα να ξεκολλάει θρυμματιζόμενο και να στριφογυρνά μέσα στη σκόνη του ωστικού κύματος της βόμβας.
Φαντάστηκα, τον τίτλο της προκήρυξης στον απέναντι κάδο ανακύκλωσης το επόμενο πρωί:
"Οργάνωση Λίβανος VIII - Με το βλέμμα του Θεού.
Την επόμενη φορά θα έχει περισσότερους νεκρούς. Καλοί μας καλλιτέχνες, να προσέχετε. Κι εσείς και τα παγάκια σας."_