Poesie a foto.../Ποιήματα σε φωτό...

πηγή: www.jalfredsong-buteur.blogspot.com

Rose verdi di ROBERTO GERVASO

Vorrei amarti tanto,

Vorrei amarti dì più,

Vorrei amarti troppo,

Ed essere da te riamato.

Ma sei lontana,

E io non posso raggiungerti:

Non posso o non voglio?

Sei ormai un sogno,

E, se ti rivedessi,

Non saprei più staccarmi da te.

Non mi resta che pensarti,

Ripensando alle notti passate insieme,

Fino all'alba e oltre.

Quando ti lasciavo,

Per rivederti la sera,

Colmavo quel vuoto - un'eternità -

Mandandoti non cento,

Non dieci rose: una.

E sempre dello stesso colore: verde.

Frutto di chissà quale faustiano incrocio.

Verde come il colore dei tuoi occhi.

E come lo smeraldo che portavi al dito.

Non ti chiesi mai chi te lo avesse regalato.

Non volevo saperlo,

O forse non m'interessava.

Ma quando ti rivedevo,

E tu mi ringraziavi della rosa,

Questa mi sembrava,

Ma sembrava anche a te,

Più bella e più preziosa

di quel bellissimo, preziosissimo anello.

Te la manderei ancora.

Se sapessi dove sei,

Con chi stai,

Cosa fai.

Ma non lo so.

Rose verdi - ti giuro -

Non le regalerò più a nessuna.

In attesa che tu torni.

Ma non tornerai.

E quel fiore non lo vedrò più.

*

Πράσινα τριαντάφυλλα του ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΤΖΕΡΒΑΖΟ

Θα ήθελα τόσο να σ' αγαπήσω

Θα ήθελα να σ' αγαπήσω περισσότερο

Θα ήθελα να σ' αγαπήσω τρελά

Κι από σένα ν' αγαπηθώ ξανά

Μα βρίσκεσαι μακριά

Και δεν μπορώ να σε βρω:

Δεν μπορώ ή δεν θέλω;

Παραμένεις όνειρο

Και, αν σε ξανάβλεπα,

Δεν θα ήξερα πια να ξαγκιστρωθώ από σένα.

Δεν μου μένει παρά να σε σκέφτομαι,

μέχρι την αυγή και αργότερα.

Οταν σε άφηνα,

για να σε ξαναδώ τη νύχτα,

γέμιζα αυτό το κενό -μια αιωνιότητα-

στέλνοντάς σου όχι εκατό,

όχι δέκα τριαντάφυλλα: ένα.

Και πάντοτε στο ίδιο χρώμα: πράσινο.

Ποιος ξέρει ποιανού φαουστικού δρόμου γέννημα.

Πράσινο σαν το χρώμα των ματιών σου.

Και σαν το σμαράγδι που φορούσες στο δάχτυλο.

Ποτέ δεν σε ρώτησα ποιος στο 'χε χαρίσει.

Δεν ήθελα να ξέρω,

ή μάλλον δεν μ' ενδιέφερε.

Μα όταν σε ξανάβλεπα,

Κι εσύ μ' ευχαριστούσες για το τριαντάφυλλο

Μου φαινόταν

μα και σε σένα φαινόταν,

πιο όμορφο και πιο ακριβό

από εκείνο το πανέμορφο, πανάκριβο δαχτυλίδι.

Αν ήξερα πού βρίσκεσαι,

με ποιον είσαι,

τι κάνεις.

Μα δεν ξέρω.

Πράσινα τριαντάφυλλα -σου ορκίζομαι-

δεν θα χαρίσω ποτέ σε καμιάν άλλη.

Εν αναμονή της επιστροφής σου.

Μα δεν θα γυρίσεις.

Κι αυτό το λουλούδι δεν θα το αντικρίσω ποτέ ξανά.