Για να μην ξεχνιούνται: Pablo Neruda (2)

Εδώ σ' αγαπώ.

Στα σκούρα πεύκα ξεπλέκεται ο άνεμος.

Φωσφορίζει η σελήνη πάνω στα περαστικά νερά.

Βαδίζουν μέρες ίδιες κυνηγώντας σε.

-

Σκορπάει η καταχνιά σε χορευτικές φιγούρες.

Ενας ασημένιος γλάρος ξεκρεμιέται απ' το λυκόφως.

Κάποιες φορές ένα πανί. Ψηλά, ψηλά αστέρια.

-

Ω, ο σταυρός μαύρος ενός καραβιού

Μόνος.

Κάποιες φορές ξημερώνω, και ώς και η ψυχή μου είναι υγρή.

Ηχεί, αντηχεί η θάλασσα η μακρινή.

Αυτό είν' ένα λιμάνι.

Εδώ σ' αγαπώ.

-

Εδώ σ' αγαπώ και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας.

Συνέχεια σ' αγαπώ ακόμα και σ' αυτά τα κρύα πράγματα.

Κάποιες φορές παν τα φιλιά μου σ' αυτά τα βαριά καράβια,

που τρέχουνε στη θάλασσα ώς εκεί που δεν φτάνουν.

-

Και με βλέπω ξεχασμένο σαν αυτές τις παλιές άγκυρες.

Πιο θλιμμένα τα μουράγια σαν αράζει το βράδυ.

Κουράζεται η ζωή μου άχρηστα πεινασμένη.

Ο,τι δεν έχω αγαπώ. Είσαι τόσο απόμακρη.

Η κόπωσή σου μάχεται με τ' αργά δειλινά.

Μα η νύχτα φτάνει κι αρχίζει να μου τραγουδά.

Η σελήνη γυρίζει τον τροχό της του ονείρου.

-

Με κοιτούν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια.

Κι όπως σ' αγαπώ εγώ, τα πεύκα στον άνεμο,

να τραγουδήσουν θέλουν τ' όνομά σου με τα συρμάτινα φύλλα τους.

[μεταφράζει ο ποιητής Βασίλης Λαλιώτης, στην έκδοση-κόσμημα του "Ιδεογράμματος", με τίτλο "Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο", 2003]