«Luna lunedda» τραγουδούσαν οι χωρικοί. Κοιτούσαν προς τον ουρανό ώσπου να φανεί το φεγγάρι. Τέτοια εποχή, ανατέλλει κόκκινο. Η πίτσικα, η αλλόκοτη μελωδία, εισχωρούσε σαν μαχαίρι στα αυτιά. Σάλευε τις αισθήσεις, αποκαθήλωνε τις κινήσεις. Εκεί έκανε περισσότερη ζέστη από εδώ. Το έμαθα. Κι ο αέρας ήταν ξηρός, ανάλαφρος. Μύριζε θυμάρι και καμένη πέτρα. Έκαιγε τα πάντα˙ ίσως κάπου αλλού να πίστευα, όχι σ’ αυτές τις μεσογειακές ακτές, πως θα άρπαζα φωτιά και θα χανόμουν.
«Luna lunedda», είναι ευχή. Ανάλογα από το πώς νιώθει ο καθένας. Η καμπάνα χτυπούσε μονότονα. Ήθελα ν’ ακούσω κάτι άλλο, ένα σκίρτημα, μια νότα ξεχασμένη που θα με καταπλήξει. Επιστρέφω στη σιωπή. Χαμογελώ.
Το τραγούδι ακούγεται σαν μουρμούρισμα. Είναι η προγονική λαλιά, η μνήμη που ξεθωριάζει, η εικόνα ενός άλλου, του άλλου, του αναδυόμενου εαυτού. Η λήθη πάντοτε αδικεί. «To zzero, to zzero, aspri ce i anemonia…».
Τις προάλλες, όταν ήμουν εδώ, ήρθα όσο πιο κρυφά μπορούσα για να σε δω. Προαισθανόμουν τον ξαφνικό κρότο της πέτρας που καίγεται στο λιόγερμα. Ήσουν ιδρωμένη. Σε φίλησα στα μάγουλα πονηρά κι αχόρταγα. Ναι, συγχώρα μου. Γιατί ήπια τον ιδρώτα σου και μετά παραπατούσα μεθυσμένος. Κάποιοι χωρικοί το αντιλήφθηκαν, με ρώτησαν αδιάκριτα. «Calimera ma, jassena i protini omorfi?». Δεν απάντησα, ή μάλλον δεν θα σου μαρτυρήσω.
(πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό "Να ένα μήλο")
Commenti
θα συνέχιζα με ένα στιχάκι αλλά φοβάμαι ότι θα το παραχαράξω, γιατί η μνήμη μου παίζει παιχνίδια.
Απ' τις "εκεί" βόλτες μου:
O fengo (Fengari)
O fengo apu panu tin' anghera
ecanni linno sti nifta scosini
na torisi cio pu kenete ci mesa
se calo, se kaco se crifa crifa.
E t' en'orio se nifta ambro sti talassa
motte o fengo comao o nero ecanoni
s'orcutte stennu tossa pramata
ca manicha e cinu isele na pi.
(Antonio Piscopo, Castrignano dei Greci)
Κι αλλιώς:
Το φεγγάρι πάνω απ' τον αγέρα
κάνει φως στη νύχτα τη σκοτεινή
να θωρήσει αυτό που γίνεται κεί μέσα
για καλό, για κακό και κρυφά κρυφά.
Κι ειν' ωραίο νύχτα μπρος στη θάλασσα
όταν το φεγγάρι γιομάτο κοιτιέται στο νερό,
σου'ρχονται στο νου σου τόσα πράγματα
που μοναχά σε κείνο θα'θελες να πεις.
"τσε που πάω που σύρνω που στέω..."
Oι συγκινήσεις γεννιούνται μέσα σε κρύπτες!Το φως πάντα διαταράσσει την μαγεία των στιγμών.Να προνοούμε για όλο και περισσότερη αθέατη ζωή!
Καλησπέρα!
το πιο ερωτικό σημείο, όσο ερωτικό μπορεί να γίνει ένα αχόρταγο φιλί ακόμη και όταν είναι στα μάγουλα.