(συνομιλία)

Συνομιλούν με τους αντικατοπτρισμούς τους. Προσδοκούν το τέλειο. Αγνοούν την πράξη. Σπρώχνονται στην έξοδο κινδύνου. Αρνούνται να ομολογήσουν. «Γλυκιά μου, είμαστε μόνοι στον κόσμο».

Η ζωή τους δεν φτιάχνεται από την αρχή. Όταν λείπει η αγωνία, λείπει η ηδονή. Τα βήματα γίνονται πιο σταθερά. «Τώρα πια το ξέρω καλά, υπάρχουν πολλά αύριο, θα μπορούσαν να είναι πολλά».

Έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος κινείται γύρω τους. Κι ότι ο ήλιος, το κρυφό κομμάτι του εαυτού τους, μπορεί να τους φωτίζει το βλέμμα. Στο τελευταίο κεφάλαιο ανακαλύπτουν πως όλα σβήνουν όταν η σπίθα ξεχνιέται μέσα στις παλάμες. «Η θέληση, η γνώση και η αίσθηση είναι μπερδεμένο κουβάρι».

Τρέμουν και πασχίζουν για το ανέφικτο. «Για την εξέλιξη, τη σταδιακή ωρίμανση, τη βελτίωση και ιδιαίτερα για τη χρησιμότητα ενός ανθρώπου όχι μονάχα για τον εαυτό του αλλά και για άλλους, δεν έχεις ιδέα εσύ μ’ όλα σου τα μεγάλα λόγια…».