Ο παρανοϊκός νταής

Το παρακάτω άρθρο του Νταν Ραμπίνοβιτς δημοσιεύτηκε προ ημερών στην ισραηλινή εφημερίδα "Χααρέτζ" αποτελώντας σημείο αναφοράς και συζήτησης σ' ό,τι αφορά στην επίλυση του μεσανατολικού προβλήματος. Υποστηρίζει την αδυναμία προώθησης της ειρήνης στην περιοχή εξαιτίας των σπασμωδικών κινήσεων του Ισραήλ, κατά πρώτον, αλλά και των άλλων πρωταγωνιστών. Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές εφημερίδες, μεταξύ αυτών στην "Ελευθεροτυπία" (βλ. φύλλο Πέμπτη 17 Αυγούστου 2006):

«Ο δεύτερος πόλεμος στον Λίβανο ξεκίνησε με μια σπασμωδική κίνηση από τις αμυντικές δυνάμεις του Ισραήλ, μια υπερβολή που οδήγησε στον θάνατο αμάχων και κατέστρεψε σοβαρά την υποδομή των πόλεων. Μια κίνηση που έχει μεγάλο στρατηγικό κόστος (...). Από το 1973 το Ισραήλ δεν έχει καταφέρει να δώσει στρατιωτικές λύσεις σε γεωπολιτικές ερωτήσεις. Η επιχείρηση Λιτάνι το 1978 και η εισβολή στον Λίβανο το 1982 δεν οδήγησαν σε ασφάλεια στον Βορρά.

Οι Παλαιστίνιοι, στις περιοχές, παρά τους χιλιάδες νεκρούς, τις καταστροφές και τις δύο ιντιφάντα, αρνούνται να συμφιλιωθούν με την κατοχή, ενώ αντίθετα ενισχύουν τη Χαμάς. Ο ισραηλινός στρατός δεν έχει καταφέρει να τους νικήσει. Κι όμως αυτή η πραγματικότητα δεν έχει γίνει αντιληπτή από τους στρατηγούς μας, άνδρες της παλιάς σχολής, που εκπαιδεύτηκαν με γνώμονα το ρητό: "εάν κάτι δεν φτιάχνεται με την επιβολή δύναμης, μπορεί να φτιαχτεί με την επιβολή ακόμη περισσότερης δύναμης". (...) Το Ισραήλ έφταστε στο αποκορύφωμα της εμμονής του με τη δύναμη στο τέλος του 1960, την περίοδο που μεγάλωνε η γενιά στην οποία ανήκει ο επικεφαλής στρατιωτικού προσωπικού Νταν Χαλούτζ.

Αυτή η γενιά ζει με τον φόβο ότι τα επιτεύγματά της δεν θα ανταποκριθούν σε αυτά της παλαιότερης γενιάς στρατηγών και έχει την τάση να λειτουργεί με νταηλίκι ώστε να ανταγωνιστεί την προηγούμενη γενιά. Δεδομένο είναι ότι στρατιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι συνελήφθησαν και τα γεγονότα πόνεσαν τον ισραηλινό στρατό. Μήπως όμως μια περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση κατά μήκος των συνόρων ήταν τελικά καλύτερη; Η Χεζμπολάχ θα απαντούσε προφανώς με ρουκέτες και μετά θα ήταν δυνατή μια επίθεση στην οργάνωση αλλά μόνο εναντίον της, σε άλλες περιοχές του Λιβάνου. (...) Ενας εκλεπτυσμένος συνδυασμός διπλωματίας με μικρή στρατιωτική δράση θα οδηγούσε στην απομόνωση της Χεζμπολάχ.

Αντίθετα, με το θράσος του ισραηλινού στρατού, που υποστηρίχτηκε από την κυβέρνηση, επιλέχθηκε ο ρόλος του νταή της γειτονιάς και ξεκίνησε εκστρατεία παράνοιας, της οποίας τα καταστροφικά αποτελέσματα γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαρα. Οπως πάντα συμβαίνει στον αραβικό κόσμο, η πλευρά εναντίον της οποίας το Ισραήλ έστρεψε τη μεγαλύτερη δύναμη, είναι αυτή που τελικά αναδείχθηκε η πιο ενισχυμένη.

Η μεγάλη ποσότητα βομβών που το Ισραήλ χρησιμοποίησε εναντίον της Χεζμπολάχ, μετέτρεψε τον ηγέτη της Χασάν Νασράλα και την ιδεολογία του σε εικόνες της αραβικής ενότητας, της δίκαιης αντίστασης και ενίσχυσε το Ιράν στον αγώνα του να υπονομεύσει τη νομιμότητα των μετριοπαθών αραβικών κυβερνήσεων. (...) Η εκστρατεία που διεξάγει το Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολάχ είναι πολύ σημαντική για να αφεθεί στα χέρια των στρατηγών. Και έχει ελπίδα μόνο εάν το Ισραήλ μπορεί να επιτύχει στη δημιουργία συμμαχιών τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και αλλού. Και αυτό θα απαιτήσει βαθιά ανθρώπινη κατανόηση, απελευθερωμένη από εγωισμούς και τον εθισμό με τη δύναμη».