Απίστευτος ο σχολιασμός αυτού του πολέμου που δεν λήγει ακόμη κι αν κλείσουν τα φώτα από τις τηλεοπτικές κάμερες, σ' αυτό εδώ το μπλογκ... ήταν σαν μια ρωγμή βλέμματος εκεί ανάμεσα στα καραβάνια των προσφύγων, στα στοιβαγμένα νεκρά κορμιά, στις νεκρές ψυχές των στρατιωτών
scalidi, σ' ευχαριστώ για τις επισημάνσεις. Φοβάμαι ότι οι φωτογραφίες, όσο κι αν διεισδυτικές, δεν αρκούν. Συμφωνώ με την άποψη του Jurgen Habermas, σ' ό,τι αφορά την παγκόσμια ευγλωττία για τα δικαιώματα του ανθρώπου, τις ελευθεριές, την παγκόσμια συμπεριφορά ως προσδοκώμενο στον 21ο αιώνα. Σε όποια κλίμακα κι αν τεθούν όλ' αυτά, η αναρώτηση "υπάρχει δρόμος για την πρόοδο" θα βρίσκει συνεχώς προσκώμματα. Κάθε σκεπτόμενος νους λυπάται. Τι περισσότερο, δηλαδή ουσιώδες, δύναται να πράξει; Ακόμη το αναζητώ...
κι εγώ το αναζητώ. όταν είπα, πριν καιρό σε ένα φίλο ότι τουλάχιστον κάποιος έχει φωνή και δηλώνει την εναντίωσή του, μου αντέτεινε το απαισιόδοξο: "και τι έγινε που φωνάζεις, ποιος θα σε ακούσει;"
scalidi, δεν πιστεύω στις ικανές δόσεις αισιοδοξίας αλλ' ούτε απαισιοδοξίας. Τα βήματα προς τα πίσω δεν περιόρισαν ποτέ την εξέλιξη. Ιδού, στην προκειμένη περίπτωση πολέμου, η γεωπολιτική στρατηγική παραμένει καθηλωμένη στον σχεδιασμό των "μεγάλων δυνάμεων" του 19ου αιώνα. Οι ενεργειακοί ή άλλοι δρόμοι περνούν από εκεί. Εστω, για όσο ακόμη. Οι περιφερειακοί πόλεμοι αποδεικνύουν το αληθές.
Δεν είναι ακριβώς το μπρεντ. Βλέπε και επιθετική αλλ' έμμεση διπλωματία προς τους επερχόμενους αντιπάλους στη σκακιέρα - Πακιστάν-Ινδία, Κίνα-Ρωσία, ισλαμικό τόξο...
πώς γίνεται ένας πληγωμένος από έρωτα σύγχρονος τρομοκράτης. με την ιστορία να τρέχει πίσω στο β΄παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και να αναπαριστά τη διαμάχη Πακιστάν-Ινδίας... Λίγο κουραστικό και φλύαρο μεν, αλλά σε κάνει να βλέπεις τα "αόρατα" νήματα της ιστορίας
(Reuters)
Commenti
(για ειρήνη; δεν το συζητάμε καν...)
Σ;((((((
Λίγο κουραστικό και φλύαρο μεν, αλλά σε κάνει να βλέπεις τα "αόρατα" νήματα της ιστορίας