Χωρίς λόγια

>>>Παρατηρώ τα παγωμένα βλέμματα των Ισραηλινών στρατιωτών>>>Επιστρέφουν από τη ματωμένη διαδρομή ή πρόκειται ν' αναχωρήσουν;>>>Η απάντηση δεν αρκεί>>>Σήμερα το πρωί, στο Euronews, τα πλάνα δεν διστάζουν να εστιάσουν στην έκταση στρεμμάτων γης σκεπασμένων από θρυμματισμένο τσιμέντο>>>Ο Ιταλός σχολιαστής αναφέρει ότι εκεί βρισκόταν, μέχρι χθες, ένα λιβανέζικο χωριό>>>Δεν ξέρω τι να γράψω αυτές τις ημέρες>>>Οι πολιτιστικές ειδήσεις φαντάζουν ρηχές, ασήμαντες, αποπροσανατολιστικές>>>Ποιον θα συμφέρει η εκεχειρία;>>>Σκέφτομαι τη φράση του Bertrand Russell για την αίσθηση της βεβαιότητας και της αποκάλυψης, που έρχεται, υποτίθεται, νωρίτερα από την πίστη...>>>Δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο ούτε όροι αυθεντικότητας για έννοιες όπως ελευθερία, δικαιοσύνη, ευαισθησία, δημοκρατία>>>Δέχομαι μόνον το θέατρο>>>Αυτό το αδιαφιλονίκητο αλλά ποτέ πειστικό, στη συγκεκριμένη-διανυόμενη εποχή>>>Αφουγκράζομαι φωνές ως αντίδοτο>>>Βλέπω το βλέμμα της>>>Της στέλνω μηνύματα για την πλησμονή>>>Τι λέξη, αλίμονο ξεχασμένη>>>Μα σωτήρια>>>Οπως και η συγγραφή>>>Το σπίτι στο ακρωτήρι>>>Το ταξίδι>>>Η προσδοκία για την αλήθεια και τη μνήμη>>>Δεν ζητώ κάτι άλλο>>>Διανύω τον Αύγουστο γιατί βιάζομαι ν' αναπνεύσω τον Σεπτέμβριο>>>