La forma general di paradiso
Gia tutta mio sguardo avea compresa,
In nulla parte ancor fermato fiso
DANTE, Paradiso XXXI, 52
Ολα είναι οικεία διαυγή
Το βλέμμα σηκώνει η μακρινή βροντή
Η αμυδρή υπόσχεση πως κάτι επιζεί από το όνειρο
Τα είδωλα ακτινοβολούν
Σ’ ένα ξεθωριασμένο φως παλιό
Οπως το μυστήριο η σιωπή η εγκατάλειψη
Ο πόνος σβήνει
Ο οίκτος κινεί την ψυχή
Παράδεισος είναι ό,τι απομένει στη σκέψη
Ο τόπος του αοράτου με παρασύρει
Η πίστη αγγίζει τη λογική στα βήματά μου
Στην αγωνία του κυκλικού χρόνου
Η Βερενίκη θα με φιλάει αιώνια.
Commenti