(Ελένη Βακαλό, ή πώς να φέρνετε τη θάλασσα με το μέρος σας...)

Ξεφυλλίζοντας διαρκώς σελίδες, βλεφαρίζοντας αποτυπωμένες σκέψεις, εναποθέτοντας έμπνευση και προθέσεις στα δάχτυλα, είναι δυνατό να συναντήσει κανείς στιγμιαία το ιδανικό του ανάγνωσμα' στίχο, φράση, λέξη, εικόνα - δεν έχει σημασία. Κάτι ανάλογο συνέβη απόψε, εν αναμονή. Η Ελένη Βακαλό ψιθυρίζει, τα μάτια παρακολουθούν. Επιτρέψτε κάποιοι το θράσος για την πρόταση μιας μουσικής υπόκρουσης, φερ' ειπείν το ταιριαστό κομμάτι "Starless II" του Craig Armstrong:

"Είχε περάσει σε μεγάλες ριπές ο αέρας νύχτες πολλές

Το σκοτάδι κινούσε. Παράφορα κουβαλούσε από παντού μυρωδιές

Στα πλευρά μου άνοιγε κήπους. Έβλεπες άλλες φορές τοπία θαλασσινά

Δροσεροί στις όχθες τους ξάπλωναν όσοι θυμόμαστε

Δεν καίγονται, δεν μαραίνονται

Τότε αναβρύζαν πηγές

Από τη μια γλυκό κυλούσε νερό ώς μέσα στη θάλασσα προχωρώντας σε

ήσυχους δρόμους

Εκεί όταν είναι οι μέρες καλές πιο κρύο σαν κολυμπάς αισθάνεσαι

το νερό

Κι όπως σε πλάκα μαρμάρινη αν σταθείς απόγεμα του καλοκαιριού

Όντας εσύ πιο ζεστός, εκείνη στη σκιά και στα χόρτα κρυμμένη

Μιαν άλλη ανάσα θαρρείς πως περνά

Κι ανάπαυση σε τραβά και τρόμος σε διώχνει

Έτσι αισθάνεσαι όταν τα ρεύματα αυτά συναντάς

Καλλίτερο για τη δίψα του αγίου τους στόματος το εμποδισμένο νερό"